Poeti i ri maroken El Habib Louai shkruan në gjuhë të ndryshme, duke përfshirë anglishten. Pas mësimdhënies së gjuhës angleze në një Lice në Agadir është regjistruar aktualisht në programin Master në Departamentin e letërsisë angleze në Universitetin e Agadir. Poezitë e tij janë botuar në revista të shumta onllajn, si The Palestine Chronicle ( Kronikëa e Palestinës), Danse Macabre du Jour, (Vallëzim makabër i ditës) , Istanbull Literary Review (Revista letrare Stamboll) etj. Përkthimi i një përmbledhje me poezi të tij nga Ali Abdelrezaei është në dispozicion në poetrymag.ws.
Ndjenja nuk është më e njëjta
Të dashur vëllezër dhe motra nuk jeni për t’u fajësuar
Turma njerëzish të shqetësuara e të egërsuara
Që derdhen gjithkund duke uluritur
Thjesht nuk mund të lejojmë që të ndodhë
Kundër urdhrave tuaja mbrohemi
Sigurisht, ky do të jetë fundi
I qëndrimeve të papërkulshme
I kusarëve të babëzitur që qelben
I barqeve plot me ushqimin e të tjerëve
I duarve me njolla gjaku
I këmbëve të skuadriljeve që shtypin trupa
Lotët tanë u bënë akull në grushtin tuaj, ngrinë
Ndërsa ju na shkulnit flokët
U strehuam duke kërkuar të ngrohnim
Të plagosurit me trupat tanë njeri me tjetrin
Mbase na shihni ngultas nga lart
Të ulur në një stol atje majëkodre
Si budallenj që përqeshin nga një shtëpi
E pikturuar me të bardhë të vëngërt e të dehur
Ky është fundi i një dëmi të thellë
Laikë të mbështetur nga ndjenja me vite
Të hedhur larg me ngut të madh në kohë amnezie
Ndërsa një refren rridhte ëmbël nga një natë në Tunizi.
2. Shikoni që mishi të mos e prekë mishin
(Sant'Anna di Stazzema, 12 gusht 1944)
Atë mëngjes herët duke ecur
kur nga kodra kuptohet se gjithë fshati ndriçohet
nga zjarri i parë i kuzhinave,
dëgjuam kumbimin e kambanave
dhe pritëm.
Kur njerëzit u kthyen në shtëpi, pati troshitje
trupash dhe xhamash, dhe shikimi i tij u bë një tokë e pabanuar.
Shumë hapnin gojën dhe u dogjën.
Një turrë fëmijësh prej 100 vetah
u dogj me flakëhedhëse
në rrugën me trëndafila,
në atë rrugë shumë të bukur me trëndafila.
Unë rilexoj listën e emrave gjersa të shoh të rilindë
çdo buzëqeshje
nga vija e saj prej hiri.
Qeveria më dha 47.250 lira
që të më zhdëmtonte për faktin se shtatë vjeç
pata pasur mbi kurriz si një spërkatje uji të bekuar nënën time Koka e saj si një instrument i bukur i prishur.
Kthehem prapa shtëpisë
çdo ditë
për hirë të kopshtit
dhe për të dëgjuar si sillen hapur liqenet, zogjtë shtegtarë.
E diela mbush me diell muret e fshatit
dhe në erën e bukës
kujtojmë fishkëllimën e plumbave në arat e punuara
dhe atë të fshehur midis damixhaneve dhe sa fort
zëri i saj njolloste ajrin duke thirrur emrin tim
sepse niste pak mbi kasën e rezonancës së zemrës.
Gjithë trupi i saj u zbulua nga emri im.
Unë në një vetmi të përsosur mbaj
në vetvete një mur me të çara
në të cilat rrjedh
një gëzim shumë i kulluar, por mos më kërkoni gjetkë
kudo janë fjalët.
3. Kur vdekja ngatërrohet me kurorëzimin
Zhdukja e Bishës -
Unë provoj veten çdo ditë deri në ç’pikë
do të çlirohesh ti nga unë.
Shpirti im ishte i keqformuar,
Natasha kishte zjarr në shtëpi
si në një fushë shpërthimi
dhe lehtësia e flokëve të tu shtynte gazin drejt grurit
të tmerrshëm dhe të huaj
një rrip i kuq
që thith substancat e tokës në zgjerimin e tij maksimal
ngritur nga dielli i duarve të tua
tashmë plot pluhur dhe bukuri.
Unë jam e zvogëluara
në masën e mendimeve të tua.
Nuk do të të bëj pyetje kur të vish,
por ti kij mëshirë për këtë dhimbje.
Jam gjallë dhe e fundosur. E paprekur.
Asgjë s’i kap zërat,
atje jashtë, zotëri–
asnjë zë s’do të kuptonte
dashurinë e sëmurë,
por dashurinë
që më mësove ti.
Jam varrosur me një emër të rremë – unë siç doje ti
jam
kokëprerë - tani
që ti - siç doja unë -të sundosh
botën. Gjë
Natasha - e kësaj bote
që i përgjigjet zemrës tënde dhe kjo do të jetë bukur.
Unë jam një material i papërlyer - trupi im
i përbërë nga pak
ushqime
të bardha dhe mua të fshehur nën tokë më sugjeroje
si të të gënjej dhe përfundoi
që ti u zhduke si trumcak te binarët.
Unë besoja
vetëm te ti Natasha sepse kisha mendjen vazhdimisht
të zënë me ty,
dhe ti ishe
një Vend
mobilimi
i mendimeve të mia.
Nuk doja të humbja detajet e trupit tënd,
shtrënguar të zhvillohet
për t’u fëlliqur nga vdekja pastaj.
Por edhe sot flasin për ne
dhe nuk dua që dikush tjetër të shohë
sa në gjendje je ti tashmë të lulëzosh
si një korrje
dhe gjethet të formohen aty ku ti mungon.
Kjo ndodh sepse unë jam
e supozuara
- kjo ndodh, sepse unë qaj
vdekjen që shkaktova dhe djeg një qiri
mbi trupin tënd si një kod alien
ndërsa ata lëshojnë aroma të forta,
ndonjëherë parfumojnë si altar.
Si bisha e shenjtë unë përhapja këngën e rojtarit –
ishim forma qeniesh të futura në shkëmb,
diçka jonormale për një organizëm
me kokën e mbuluar
një shtëpi e venë mbi vdekjen,
dy gulçe të shkurtra violine dhe nëse s’e thashë pafundësisht unë të dashuroja dhe u mposhta
nën formën e një turbine gëlqereje tani
që ti je nën sytë e të gjithëve dhe ndërpret atë që flet
sepse bisha
ka damkosur buzën tënde me heshtjen e saj.
Romë, 19 qershor 2007
Poezi, kushtuar marrëdhënies midis Natasha Kampushit, dhjetë vjeçe dhe rrëmbyesit të saj tridhjetë e tre vjeç, Wolfgang Priklopilit. Varësia e tyre reciproke përfundoi pas tetë vitesh me ikjen e saj dhe me vetëvrasjen e tij.
Përktheu: Faslli Haliti
italisht
El Habib Louai
1. UNA NOTTE IN TUNISIA
Il sentimento non è più lo stesso
Cari fratelli e sorelle non siete da biasimare
Folle di persone agitate e furiose
Che si riversano da ogni dove urlando
Semplicemente non possiamo più lasciar fare
Contro vostri ordini facciamo scudo
Certamente questa sarà la fine
Di atteggiamenti inflessibili
Di ladri avidi e puzzolenti
Di pance piene di cibo altrui
Di mani macchiate di sangue
Di piedi di squadristi che calpestano corpi
Le nostre lacrime si sono congelate nel vostro pugno
Mentre ci strappavate i capelli
Ci siamo rifugiati cercando di riscaldare
I feriti con i nostri corpi l’uno contro l’alto
Forse ci osservate fermi d’alto
Seduti su una panchina lassù in collina
Come sciocchi che deridono da una Casa
Dipinta di Bianco, torvi e ubriachi
Questa è la fine di un danno segreto
Laici sostenuti con sentimento per anni
Buttati via in gran fretta in tempi di amnesia
Mentre un ritornello fluiva da una Notte in Tunisia.
2. Guarda che la carne non tocchi la carne
(Sant’Anna di Stazzema, 12 agosto 1944)
Quella mattina presto, camminando
come quando dal colle si capisce che tutto il paese è illuminato dal primo fuoco
delle cucine, sentimmo rintoccare le campane
e abbiamo atteso.
Quando rincasarono gli uomini ci furono sobbalzi
di corpi e vetro e il suo sguardo divenne una terra disabitata.
In tanti aprivano la bocca e vennero
arsi com’erano. Una catasta di 100
bambini venne bruciata con il lanciafiamme
sulle strade
con le rose, quella strada bellissima
con le rose. Io rileggo la lista dei nomi
fino a vedere emergere ogni sorriso
dal suo rigo di cenere.
Il governo mi diede 47.250 lire
per risarcirmi del fatto
che a sette anni avevo avuto addosso come uno spruzzo d’acqua
benedetta mia madre. La sua testa
come un bello strumento scomposto. Torno dietro la casa tutti i giorni
per via dell'orto
e per sentire come apertamente si comportano i laghi, i migratori.
La domenica riempie di sole le mura
del paese e nell’odore di pane
ricordiamo le scariche sui campi
lavorati e lei nascosta tra le damigiane e quanto forte
la sua voce macchiasse l'aria chiamando il mio nome
perché partiva poco sopra la cassa di risonanza del cuore.
Tutto il suo corpo venne rivelato dal mio nome.
Io in una solitudine perfetta porto
in me muro con crepe
nelle quali scorre
purissima la gioia ma non cercarmi
altrove, sono queste parole.
3. Quando la morte si confonde con l'incoronazione
– scomparsa della Bestia –
Io mi provo ogni giorno fino a che punto
vuoi liberarti
di me. La mia anima era
malformata, Natasha
aveva il fuoco in casa
come in un campo di detonazione
e la leggerezza dei tuoi capelli spingeva il gas verso il grano
atroce ed estraneo
una cintura rossa
che succhia le sostanze della terra nella sua massima espansione
sollevata dal sole delle tue mani
già piene di polvere e bellezza.
Io sono la Ridotta
alla misura dei tuoi pensieri.
Non ti farò domande
quando verrai ma tu abbi pietà di questo dolore.
Sono
viva e sommersa. Inviolata. Niente
cattura le voci
là fuori – signore – non una
voce capirebbe l'amore
ammalato ma amore
che mi hai insegnato.
Sono sepolto sotto falso nome – io come tu volevi
sono
decapitato – ora
che tu – come io volevo – domini
il mondo. Cosa
Natasha – di questo mondo
corrisponde al tuo cuore e sarà bello.
Io sono un materiale incontaminato – il mio corpo
costituito da pochi
alimenti
bianchi e a me nascosta sotto la terra suggerivi come
ingannarti ed è finita che ti sei
scomparso come un passero sui binari.
Io mi fidavo
solo di te Natasha perché avevo la mente costantemente
occupata
da te, e tu eri
un Luogo
l'arredo
dei miei pensieri. Io
non volevo perdere i dettagli
del tuo corpo costretto a sviluppare
a sporcarsi di morte.
Ma anche oggi parlano di noi
e non voglio che nessun altro veda
quanto tu sia già in grado di fiorire
come una messe
e le foglie si formano dove tu manchi.
Questo è perché io sono
la Presunta
– questo è perché io piango
la morte che ho causato e ardo
un cero sul tuo corpo come un codice alieno mentre loro
fanno odori
forti, certe volte profumano come altari.
Come la bestia santa io diffondevo
il canto del guardiano – eravamo
forme di esseri incamerati
alla roccia, l'enormità di un organismo
con il capo coperto
una casa posata sulla morte, due brevi
spasimi di violino e se non l'ho mai detto immensamente
io ti amavo e mi sono sconfitto
sotto forma di turbine di calce ora che sei
sotto gli occhi di tutti e interrompi chi parla
perché la bestia
ha marchiato la tua bocca con il suo silenzio.
No comments:
Post a Comment