AMERIKË S'E KAM ME TY

(cikël poetik nga Roland Gjoza)

.  .  .

amerikë, s'e kam me ty

e kam me veten

ti tkurresh dhe mblidhesh sipas krizave

unë vetëm tkurrem e bëhem sa nje grusht

t'ia ngjesh syve atë grusht

të më dalin xixa

jam primitiv naiv

më vjen ndot të punoj për para

po dhomën e dua të mobiluar bukur

dhe shtëpinë në një zonë të mirë

jetoj me ajër

ti jeton me punë, amerikë

sa ta nxë këtë gjë elementare

bari më ka dalë dy pëllëmbë mbi varr

+  +  +

kam dy pasaporta

dy atdhe

dy shtëpi

dy diej

dy hëna

dy dashnore

një nënë

po më la

s'kam asgjë

.  .  .

erdhi fundi

niset nëna

dy monedha dashurie që i kanë mbetur

i nxjerr nga zemra

qëllojmë bankë e morganit

duam monedhë nga xhepat

ato dy monedha bëhen mal me ar

sa herë i shkojmë në varr

.  .  .

kanë çelur trëndafilat e nju jorkut

nuk mbajnë erë

po janë të bukur si anzhelin zholi

s'e vëmë re

se çdo femër

të çmend me parfum

secila shartuar me një trëndafil

.  .  .

bëj statistikën time

kam zënë një qoshk në nju jork

dhe shoh njerëzinë që nxiton

të parat janë bankat ku hyjnë dhe dalin

të dytat janë tezgat me lule

të tretat teatrot e broduejt

në varreza s'shoh njeri

.  .  .

pijmë birrë me krill të mëdha në times square

përjashta

në mes të broduejt

hëna brenda në birrë

ka ngecur si flutur

më kujtohet vargu i famshëm i sergej eseninit

kuajt hënën pijnë

ky varg nuk shkon midis rrokaqiejve

fantazma e ginsbergut shfaqet

qesh e gajaset si palaço

hëna si flori shpërthen kasafortat

mbi rrokaqiejt e morganit, rrokfellerit

del pasuria e tyre

në qiell ku pritet gjykimi i fundit

le të çmenden miliarderët

në një natë maji

prej miliardave të humbur

ne hëna s'na del

as si kusur

.  .  .

netët e majit gabuan dashuritë

puthje

dhe të dua

për majin

jo për ty

ky gabim përsëritet

qënka kaq i bukur

sa s'do njeri ta korigjojë

.  .  .

nju jorku nuk ka zgjim

e po kjo dihet

këtu sipas statistikave

dhe ëndërrat punojnë

.  .  .

nju jorku e ka me tepricë gjithçka

po asnjë njujorkez nuk le kusur

një cent po të gjej në rrugë

e merr dhe e puth

.  . 

kam parë një pëllumb me frak dhe papijon

në avenjunë e pestë

në këmbë mbante pandofla

por ah, një zonjë e bukur e kishte lidhur me rrip

se isha gati ta përshëndesja si nje poet klasik

.  .  .

vjeshtë

bien gjethet

shkruante në një karton një homles në broduej

pemët u zhveshën

vishni të paveshurit

ai ishte i veshur dhe i mbathur

si për pranverë

po lulet si kishin çelur

.  .  .

ka shumë kisha në nju jork

siç ka banka dhe mcdonald's

në banka dhe mcdonald's

fryhet barku ose xhepi

në kisha zoti është ulur këmbëkryq

as bukë as para

se ka punë me të marrët

.  .  .

nju jorku midis ujërave

një oqeani dhe dy lumenjve

nën këmbët tona peshqit llapashiten

kur i afrohemi uoll stritit

në trup na dalin luspa

plluq, zhytemi

dhe notojmë midis arit

.  .  .

statuja e lirisë

i ka kthyer kurrizin rrokaqiejve të manhatanit

kurrizin i ka kthyer uoll stritit

shikon nga oqeani

pret emigrantët e varfër

tani që ata s'vijnë me anije

turistët pret

pozon para kamerave

si një mis

.  .  .

nuk e di pse më në fund po e dashuroj këtë qytet

që s'pyet për mua

të jesh budalla të presësh dashuri prej miliarderëve

po ja qe me ne fund une ndjej dashuri

diçka dua t'i dhuroj

siç ndodh me dashnorët

po e di që ky qytet i mallkuar nuk i do as poezitë as lulet

është mësuar me dhurata të çmuara

gjithsesi jam i detyruar t'i dhuroj diçka

qoftë dhe të nxjerr zemrën time nga kraharori

dhe t'ia vë në duar,

merre, ti them, bëj me të ç'të duash

ai e merr vërtet dhe e shet

nxjerr prej saj një milion dollarë

ja pse e pata vështirë kaq vjet me nju jorkun

ndryshe

kisha rënë në dashuri me shikim të parë

s'di ç'më shtërngon në fyt

ai i marrë më ka futur dorën dhe po më rrëmon në gjoks

zemrën vërtet do të ma shkulë

.  .  .

artistët e varfër janë një turmë e pafundme

vijnë nga gjithë bota

së pari prekin vendet e bukura në manhatan

që ëndërrën të krehin

baluket e pabindura t'ia shtrojnë

majën e kreshtës së krenisë

ta thyejnë

para madhështisë subeterne

ç'kanë e harxhojnë mendjelehtësisht

pastaj të menduar si filozofë

marrin tatëpjetë në platformat e metrosë

që artin ta shesin për një grosh

.  .  .

rrugët janë ndërtuar si muzikë

avenujtë janë xhaz

bluzz rrugët e zeza të bruklinit dhe bronksit

autostradat rrokenrroll i elvis preslit

aerodromet metalika

po rrija i menduar para rrokaqiejve

padyshim shpikësi i tyre

është ludvig van bethoveni

.  .  .

7 milion qen ka manhatani

po asnjë lehje s'degjohet

20 milionë minj ka manhatani

dalin në metro dhe salutojne gazmorë

9 milionë njujorkezë që udhëtojnë

po t'i mbledhim, sa bejnë?

ky njehsim s'del asnjëherë

se s'ka statistika per minjtë

përafërsisht dhe për qentë

2 milion njujorkezë janë ilegalë

pa letra, siç thonë

për ta as që bëhet fjalë

13 mijë janë të pastrehë

flenë rrugëve dhe lexojnë biblën

sërish u bë film të mjerët

më i madhi bestseller

i frikshëm ky zhan valzhani

nuk është njeri i statistikës

dhe revolucioni persëritet

2 milion emigrantë pa letra,

20 milion minj

7 milion qen

13 mijë të pastrehë

biblën vënë për nënkresë kur flenë

në qytetin më të bukur të dheut

pa përmendur dhe 2 milion njujorkezë

me dokumente të rregullt

po t'i mbledhim, sa bëjnë?

ky njehsim s'del asnjëherë

ne vendin ku u shpik kompjuteri

ipad e iphone

ku shpikja vetë u shpik

ah, ç'harrova kryesoren, atë për të cilën u ula të shkruaj këtë vjershë

nju jorku është gjithashtu qyteti më i madh i miliarderëve

dhe zemra e tij është manhatani me rrokaqiejt ku rrojnë përafërsisht

7 milion qen

20 milion minj

2 milion emigrante pa letra

13 mijë të pastrehë

9 milion njujorkezë me dokumente të rregullt

nju jorku është qyteti më i madh i miliarderëve

po t'i mbledhim, sa bëjnë?

ky njehsim s'del asnjëherë

sërish u bë film të mjerët

më i madhi bestseller

i frikshëm ky zhan valzhani

nuk është njeri i statistikës

dhe revolucioni përsëritet

nju jork 2013