Friday 24 June 2016

PËRSËRI GRIMCA IMPRESIONESH PËR RIBOTIMIN E LIBRIT “KANUNI I PËRKITUR” DHE PËR SHKRIMIN DREJT E PASTËR TË GJUHËS SHQIPE...

PËRSËRI  GRIMCA  IMPRESIONESH PËR  RIBOTIMIN  E LIBRIT  “KANUNI  I  PËRKITUR” DHE PËR SHKRIMIN DREJT E PASTËR TË GJUHËS SHQIPE...
Vëzhgim letrar
Pjetër Cara

            Në mirëkuptim me autorin e librit dhe me cilindo shkrues tjetër, e drejta  dhe detyra e krijuesit më japin mundësinë të shprehë përsëri disa grimca impresionesh për ribotimin e këtij libri të mirëpritur dhe për dy artikuj të shkruar e botuar nga një krijues amator në gazetën “Bulevard”, e cila vazhdimisht është paraqitur mjaft serioze e militante revolucionare dhe e paanshme për pasqyrimin e zhvillimit të qarkut e për shtetin ligjor dhe me përvojë profesionale në fushën e gazetarisë pluraliste, për të cilën do të flasë paksa më gjatë në vijim të radhëve të këtij vëzhgimi letrar. Përsa i takon ribotimit të librit në fjalë, puna profesionale dhe përgjegjësia intelektuale për ribotimin e këtij libri janë mjaft të dukshme e jo pak të lavdërueshme, duke e pasuruar dhe korigjuar me ato që ia kanë rritur vlerat e gjithanshme historiko-letrare. Erudicioni i gjërë historik dhe etnokulturor, dendësia dhe thellësia e mendimit shkencor, pasioni e këmbëngulja për të zbuluar sa më shumë të reja shkencore, stili konciz e pesha e fakteve të mbledhura dhe dashuria e sinqeriteti për të mos reshtur së shkruari me shumë zell për këdo e për çdo trevë pa asnjë paragjykim, si dhe hapja e dritareve të përparësive të mundshme hulumtuese, janë disa nga karakteristikat e vlerave të këtij libri dhe të krejt punës krijuese të autorit Fatmir Minguli, për të cilat kam shkruar një vëzhgim shkencor letrar jo pak të gjatë që kur u botua së pari herë kjo vepër me dinjitet krijues.
            Me gjithë këto anë të mira, duke marrë marrë shkas nga një artikull i shkruesit V.M., ende ndjehet nevoja e një kujdesi të vazhdueshëm për rritjen e nivelit profesional gjuhësor në disa drejtime që po i theksoj në vijim të këtij ligjërimi. Së pari, ky kujdes lidhet me zbatimin e normave të njësimit dhe të drejtshkrimit gjatë paraqitjes shkrimore të lëndës letrare në mënyrë grafike, duke përdorur me vend shenjat e pikësimit sipas kuptimit logjik të shprehjes së ligjërimit historik ose letrar dhe në mënyrë të veçantë sipas rregullave që përcakton shkenca e fonetikës dhe e morfologjisë së gjuhës shqipe. Bie fjala, presja përdoret për dallimin e pjesëve të ligjëratës që janë të një fare ose të fjalive jo të gjata bashkërenditëse e nënrenditëse. Por jo kur mund e duhet të përdorim fare mirë lidhëzat bashkë e nënrenditëse “e, dhe, edhe” ose “që”, e cila ka edhe raste që zëvendësohet me përemrat “i cili, e cila, të cilët, të cilat”. Presja përdoret vetëm para këtyre përemrave, por nuk mund të përdoret para nyjeve të përparme, as para lidhëzës “që”, veç kur ajo është në krye të një fjalie dhe shërben për ta lidhur atë me fjalitë para ose pas renditëse. Gjithashtu ajo nuk mund të përdoret para parafjalëve “me” e “mbi”, vetëm para lidhëzës “por” e ndonjë tjere dhe as para disa ndajfoljeve që shërbejnë për lidhjen e kuptimit të fjalëve në fjali dhe të fjalive të shkurtëra në një periudhë tekstore sipas shprehjes së ligjërimit letrar, vetëm kur ato shkruhen si pjesë ligjerate ose fjali të një fare. Presja përdoret para nyjeve vetëm kur bien rasti të shprehim pjesë të një fare që e kërkojnë nyjen patjetër, por me vënien e presjes nuk do të thotë që mos ta shkruajmë nyjen para çdo pjese që vjen pas. Njëkohesisht ka raste që gjatë shkrimit një fjalë mbaron me mbaresën “së”. Atëherë nyja “të” që vjen pas saj duhet zëvendësuar me pjeszën “së” (për shembull: qeverisë së Shqipërisë). Ndërsa shprehja ndajfoljore “tek” përdoret në formën grafike “te” kur fjala që vjen pas saj fillon me bashkëtingëllore (për shembull: hyri te shtëpia, u ngjit lart te mali). Por kur fjala pas saj fillon me zanore, fjala “tek” përdoret në këtë formë të zakonshme grafike gjatë shkrimit (për shembull: tek ura u ndez flakë një makinë, ai u ngjit tek oxhaku me shpejtësi). Po kështu ka mangësi në shkrimin e apostrofit, i cili përdoret për të zëvendësuar një zanore të pazëshme kur puqen dy të tilla ose te trajtat e shkurtëra të përemrit (të përbërat) që duam t’i zëvendësojmë gjatë shkrimit (për shembull: dielli ra mbi ‘to, dua t’u flas, nisa t’i them, luftonte pa pushim t’ua merrte krahët forcave armike, shkoi t’ia thoshte sa më shpejt, m’i dha të gjitha sa ishin, m’u desh të shkoja m’e parë që atë ditë e të tjera raste, por nuk përdoret te trajtat e thjeshta (ma, ta, na). Kemi folur edhe herë të tjera se kur duhet të shkruajmë me shkronjë të madhe. Theksoj se pas pikës, pikëpyetjes e pikëçuditëses fillojmë të shkruajmë me shkronjë të madhe. Të gjithë emrat e përveçëm ose ata (ato) që përdoren me atributin e emrit të përveçëm shkruhen me shkronjë të madhe. Po ashtu çdo pjesë e ligjëratës që shërben si kryefjalë pas pikës, pikëpyetjes e pikëçuditëses. Titujt e librave, të gazetave e revistave dhe emrat e rrugëve apo të institucioneve shtetërore e të kultit shkruhen me shkronjë të madhe. Për shembull: Për është parafjalë, I-ja është nyje e përparme, libri “Kanuni i përkitur”, gazeta “Bulevard”, revista “Poezia plus”, rruga “Aleksandër Goga, ministria e Kulturës, ministria e Brendshme, e Mbrojtjes, gjykata Kushtetuese, Vatikani, Papati, Kisha Katolike (Ortodokse), Ipeshkëvi, Kryegjyshi, Hafizi, Peshkopi e tjera. Por jo  fjalët “veriu, jugu, kanuni, fakulteti, dekanati, mesjeta,” e tjera që përdoren në brendësi të fjalisë ose të periudhës prozaike.
            Së dyti, kujdesi duhet rritur lidhur për ndërtimin e strukturës sintaktike të fjalisë ose të periudhës prozaike, duke mosfutur midis presjeve fjali ndërmjetëse të tepërta që nuk lidhen me kuptimin e fjalive kryesore para e pas renditëse në një ligjëratë të gjatë, sa të merret fryma gjatë leximit. Vetëm atëherë shkruesi kujtohet të vërë një pikë. Mungesa e aftësive profesionale krijon lodhje të panevojshme, zbeh kuptimin e ligjëratës dhe krijon një monotoni bezdisëse me një lexim jo ekspresiv e të kuptueshëm, as të domosdoshëm dhe as të këndshëm nga ana artistike. Kjo ndodh se nuk kuptohen e as nuk zbatohen rregullat sintaktike të ndërtimit strukturor të fjalive dhe të periudhave në një shkrim letrar. Këto të meta serioze vihen re në shkrimin e të përmendurit më lart, i cili përsërit në mënyrë mekanike ato që thotë autori me fjali ndërmjetëse pa lidhje e me kuptim të tjetërsuar që ia ulin vlerat artistike shkrimit në prozë. Një mangësi jo më pak serioze është mosnjohja dhe keqpërdorimi gjatë shkrimit të trajtës e mënyrës, të kohës e numrit të foljeve dhe të numrit e gjinisë, të trajtës e rasës së emrit dhe të mbiemrit që nuk përshtaten e harmonizohen nga ana fonetike e morfologjike prej të cilave shkrimi nuk del me kuptimin e domosdoshëm, duke mospasqyruar vlerat gjuhësore dhe artistike të prozës letrare.
            Së treti, kujdesi duhet të rrisë vigjilencën e shkruesit për mospërdorimin e fjalëve të huaja në përmbajtjen e tekstit letrar, ku shpesh herë pakujdesia, mungesa e vëmendjes profesionale dhe mania mburravece për t’u paraqitur sa nuk je në të vërtetë, kanë lejuar të hyjnë në kontekste të veçanta me ose padashje jo pak barbarizma të panevojshme, të cilat ende nuk e kanë marrë “pasaportën” gjuhësore shqiptare. Edhe ky ribotim nuk ka shpëtuar nga një mangësi e tillë, por jo nga Fatmir Minguli që është për t’u përshëndetur e lavdëruar, se është mjaft korrekt dhe i vëmendshëm për zbatimin e normave shkencore gjuhësore dhe ato të drejtshkrimit në krijimtarinë e tij letrare, ndonëse vjen nga fusha e shkencave mekanike. Veçanrisht bie në sy shkrimi në fjalë që synonte të shprehte vlerësimet e tij për këtë libër, por përdor me kuptim të kundërt disa fjalë të huaja pa ua ditur kuptimin, si “emulsionin, unison, fondamentale, debitin, voluntarist, kadencat” e ndonjë tjetër. Ndoshta ky shkrues nuk ka dashur të luajë fare pakontroll me fjalën. Pasi qëllimi i tij i mirë duhet të ketë qenë vlerësimi sa më i lartë i punës krijuese të autorit F.M. Le të njihemi me kuptimin relativisht të vërtetë që u ka dhënë fjalori i gjuhës shqipe ose ai i gjuhës italiane disa prej këtyre fjalëve me prejardhje nga e folura e përditëshme dhe zyrtare e fqinjit tonë të përtej detit.
Konkretisht fjala italiane “emulsion-i,e,et” përdoret për të shpjeguar dy procese kimike: njëri proces që përzien dy solucione, ku njëra masë rrin e ndarë dhe më e dallueshme nga tjetra. Për shembull hedhja e vajit në ujë, ku i pari qëndron në sipërfaqe nga se elementët përbërës të tij e kanë më të vogël peshën specifike. Dhe tjetëri proces për larjen (zhvillimin) e filmave, ku përzierja e një mase xhelatinoze nën efektin e dritës jep imazhin e pamjes së fotografisë. Shkruesi e ka përdorur këtë fjalë në kontekstin e shkrimit të tij në faqen 81, si më poshtë: “...Unë si një vëzhgues pasionant i kësaj treve, nën emulsionin e kësaj vetëdije, do të shprehë...” Do me thënë nga efekti i kësaj përzierje kimike të masës së lëngët apo xhelatinoze, studiuesit i ka lindur iniciativa të shprehë refleksionet e tij të ndara nga mendimet e autorit që t’ia ndriçojë këto si imazhe fotografike. Po qe se ka mendime të kundërta me ato të autorit, cilat janë dhe çfarë efekti rrezatojnë ato? Që autori të mësojë konkretësinë dhe dobishmërinë e tyre, për të korigjuar mendimet ose pikëpamjet e tij të shprehura në libër. Pastaj fjala italiane “debit-i, e, et”, sipas fjalorit shqip përdoret për të treguar se “dikush i ka borxh dikujt, i detyrohet diçka një personi a institucioni të caktuar”. Mirëpo ky shkrues në faqen 82 e përdor këtë fjalë në kontekstin e radhës “...Këto esè, ushqyer me referenca nga studiues të mirënjohur shqiptarë dhe europianë, rrisin debitin e besueshmërisë në materialin studimorë.” E kundërta është e qartë. Esètë e librit të F.M. e kanë zvogëluar në mënyrën më të mundshme borxhin e besueshmërisë në materialin studimorë të këtij libri me vërtetësinë e shprehjes së tyre që të kuptohet sa më mirë kanuni i Lekë Dukagjinit dhe normat zakonore të malësive tona. Këtu qëndron kontributi i çmuar etnokulturor dhe juridiko-letrar i vlerave të librit “Kanuni i përkitur”. Pasi libri ka hapur dritare të reja për çdo krijues apo specialist të kësaj fushe, duke shpërblyer më së miri studiuesit që fjala e tyre shkencore të ndriçojë më shumë këtë periudhë mesjetare. Kurse fjala italiane “voluntare, voluntarist” në shqip do të thotë “vullnetar, person që ka dëshirë të bëjë diçka vullnetarisht”. Mirëpo shkruesi nuk përton ta shprehë ekzaltimin euforik me epitetin shabllonist në kontekstin “...Ky libër, sa i thjeshtë dhe voluntarist në përmbajtje dhe në ide, sot mban një lëvizje pa kufi demografike, ka një peshë...” Kuptimi shqip i kësaj fjale të huaj nuk është e vështirë të deshifrohet që “...Ky libër, sa i thjeshtë dhe vullnetar në përmbajtje dhe në ide, sot mban një lëvizje pa kufi demografike, ka një peshë...” Me sa kuptohet shkruesi ka dashur të shprehë vlerësimin e tij se ”Ky libër, sa i thjeshtë dhe aq shkencor në përmbajtje e në ide trajton një lëvizje demografike pa kufi dhe ka një peshë...” Them se ky do të ishte kuptimi i vlerësimit real që i afrohet relativitetit virtual të së vërtetës. Pasi libri në fjalë nuk është një fletushkë që e shpërndajnë vullnetarisht derë më derë. Vërtetë këtu spikatin vullneti këmbëngulës, vetëdija intelektuale e organizuar në shkallën e duhur, përgjegjësia e veçantë profesionale dhe niveli shkencor etnokulturor e historik i autorit, si krijues i zellshëm në fushën e kritikës letrare, produkt i të cilit është ky libër i mbruajtur e shkruar me shumë pasion, djersë e talent krijues. Po ashtu shkruesi ka përdorur edhe fjalën italiane “kadencat” për ilustrimin e mendimeve që shpreh. Sipas fjalorit tonë kjo fjalë është përkthyer me kohë në gjuhën shqipe me kuptimin si një “kthesë në mbyllje të një fraze a periudhe muzikore, si pjesa e koncertit që instrumentisti e luan pa orkestër (kadenca e tingujve), si ritëm që përcaktohet nga mënyra e theksimit në vargjet e një poezie (kadenca e vargjeve) dhe si përsëritja e zhurmave, e lëvizjeve ose e goditjeve që vijnë rregullisht njëra pas tjetrës (kadenca e hapave). Pra fjala “kadencë” është kthesa përmbyllëse fundore e një pune a veprimi, është ritmi i theksimit dhe përsëritja e zhurmave të ndryshme. Ndërsa shkruesi e përdor në kontekstin vijues “...Minguli monografon mbi prejardhjen e familjes Gjonmarkaj,...fakt i cili i pahulumtuar gjer tani në kadencat e historiografisë princërore shqiptare.” Besimi është i bindur që nuk bëhet fjalë për kadencë tingujsh e as vargjesh dhe as për zhurma goditjesh. Por mundet që studiuesi ka dashur t’i vërë në dukje historiografisë shqiptare e jo “princërore”, se ka mangësi në studimin e kësaj dukurie historike për organizimin politik e shoqëror të jetës në këto familje princërore dhe për kontributin atdhetar e vlerat e tyre ose për kosuret që kanë ndaj shoqërisë shqiptare, detyrë të cilën përpiqet ta kryejë mirë autori në menyrë indirekte dhe mjaft të kulturuar. Prandaj do të ishte mirë të mos “fluturojmë nga Kina” me llafe boshe që nuk qëllojnë fare në temën dhe në problematikën që trajton ky libër, pasi F.M. nuk “monografon”, do me thënë nuk shkruan monografi për familjen Gjonmarkaj, veçse qëndis impresionet e tij për “Kanunin e përkitur”. Kështu nuk mund t’ua dërgojmë lexuesve një informacion apo mesazh të tillë të domosdoshëm, se si këto dyer dhe oxhaqe shekullore humbën në ferrin e luftës së klasave të diktaturës moniste.
Së fundi, shkruesi V.M. hedh në letër me lehtësi disa “shashka panegjeriste” për cilësime hiperbolike dhe për gjëra që nuk i njeh fare, si bie fjala “bajraku i Gjonmarkajve”, “prelatë” të këtij fisi na qenkan edhe i shquari dom Nikoll Kaçorri me dy mësues të zakonshëm mirditor” ose në “laboratorin e trurit të tij po konsolidohen përbashkësitë e kësaj treve” kur në fakt ato janë ngulitur e forcuar në kujtesën e historisë vite e shekuj më parë, apo ndonjë rast tjetër. E vërteta flet qartë se tre të përmendurit e më sipërm nuk lidhen dhe s’kanë të bëjnë fare me pemën gjenealogjike të kësaj dere princërore. Sqarojmë për të gjithë ata që nuk e dijnë, se fisi Gjonmarkaj quhet “oxhak” ose “derë e parë” në bajrakun e Oroshit dhe se prelati i vërtetë katolik i pavarësisë imzot Kaçorri nuk është mirditor, por nga Krejë-Lura e Dibrës. Pastaj kur do të heqin dorë këta lloj shkruesish nga përdorja e manipulimi klandestin monist dhe nga komercialiteti i fitimit primitiv kapitalist, duke marrë privilegje, lëvdata dhe parà për të shkarravitur artikuj të porositur e të paragjykuar që stimulojnë e glorifikojnë persona që nuk e meritojnë?! Sipas fakteve historike familja e Dukagjinit u zhduk nga kronikat e kohës pas humbjes së luftës me Anzhuinët dhe në skenën e organizimit shoqëror të Mirditës pas pushtimit turk më 1495 doli familja e Gjonmarkajve. Do me thënë kjo dukuri është e vjetër këtu e 521 vjeçare, sa koha historike e ka bërë punën e saj që nuk është vërtetuar saktësisht se Gjonmarkajt rrjedhin nga Dukagjinët dhe as freskia e “gjakut të kulluar”, sipas vlerësimit që jep ky shkrues, pavarësisht se origjina nuk humbet kurrë. Meriton vëmendjen e studiuesve edhe ngulimi i banorëve mirditas në fshatin Bizë të Ishmit të Durrësit, të cilët pretendojnë se janë aty prej dyqind vjetësh. E dhëna tjetër dëshmon, se në Bizë kisha ka qenë e hapur që në vitin 1510. Sepse dihet që famullitë Katolike ngriheshin ku kishte besimtarë Katolik. Atëherë hulumtimet shkencore është mirë t’i afrohen sa më shumë të vërtetës historike nëse janë banorë të ardhur nga Mirdita apo nga ndonjë rrethinë tjetër. Po të vërtetohet përafërsisht sipas metodës relative historike të kombinimit të metodologjisë me faktologjinë se ata janë mirditas, patjetër duhet të kenë ardhur aty pas vdekjes së Skënderbeut e pas pushtimit turk kur filloi hemoragjia e madhe e migrimit të shqiptarëve brenda e jashtë vendit tonë, për të siguruar kokën dhe jetën e familjeve të tyre. Mbetet në dorën e autorëve të kësaj fushe që të konkludojnë shkencërisht si duhen trajtuar këto fakte shumë të rëndësishme historike. Kjo vepër shquhet për nivelin e mirë të materialit informativ të zgjedhur me kujdes, ku shpalosen vlera të mirëfillta etnokulturore dhe historiko-letrare jo vetëm të trevës së Mirditës, por edhe më gjërë në shkallë kombëtare.
Në artikullin e dytë të gazetës “Bulevard”“, “Ditarët poetikë në analizën e një shoqërie”, datë 17.05.2016, shkruesi V.M. i ka fryrë kacekët e panegjirizmit, duke e anashkaluar limitin shkencor, normën letrare të njësuar dhe masën e filozofisë estetike e gjuhësore. Para disa vjetësh kam shkruar gjatë për punën e këtij krijuesi amator, për disa krijime në fushën e poezisë. Ani pse kishte mjaft mangësi për mbrujtjen e tharmit të materies poetike sipas kërkesave shkencore të letërsisë bashkëkohore dhe për derdhjen e këtij frymëzimi në një formë të plotësuar me tërë elementët semantik që vlerat artistike të mos dilnin anemike dhe të lara me hijen e imazheve natyraliste. Megjithatë shpresoja të kuptoheshim, që ky t’i shtonte përpjekjet në maksimum me një punë këmbëngulëse për rritjen e nivelit të tij profesional, duke djersirë si punëtor i letrave për të na dhënë vlera të mirëqena artistike. Pasi nuk i mungon guximi, pasioni e vullneti që vrojtimi i vëmendjes të kapë tema mjaft interesante me fabula të qëlluara, të cilat duhet t’i mbrujnë e shtjellojnë me një nivel të lartë estetik problematikat shqetësuese që u interesojnë objektivave, qëllimeve dhe nevojave të shoqërisë sonë. Mirëpo niveli i ulët profesional, dyzimi i personalitetit krijues dhe deliri i madhështisë se e ka tejkaluar cakun e cilësisë së më të mirëve, ia shpërndanë dhe ia konsumuan energjitë krijuese me sprova krijimesh fillestare në të gjitha zhanret e krijimtarisë letrare: edhe me tankat, edhe me hajkun, edhe me poezinë natyraliste, edhe me fabulat rurale të tregimit, edhe me novelën anemike, edhe me romanin me një tematikë të goditur, por me problematikë të varfër. Apo vitet e fundit edhe me vëzhgimin letrar ose me reçensionet për pikturën e skulpturën, pa i njohur kërkesat dhe kriteret që kërkojnë këto zhanre jo pak të vështira për t’u lëvruar. Të sfilitesh me një hallakatje të tillë të stërmunduar me lorja e trajta fjalësh të huazuara nga marifetet e plagjiaturës delirante që mund të lexohen te literatura e bibliotekave dhe e internetit në jo pak raste me peshën e flurimit euforik që noton në vorbullat e erës, do të thotë të mos japësh një frut të shëndoshë me një nivel të lartë artistik. Atëherë është e ditur, se do të paraqitesh para opinionit të mirëfilltë letrar si ai që matet me hijen e mëngjesit, si ai që vuan nga simptomat e euforisë së mediokritetit, pa e kthyer kokën pas nga ka ardhur dhe për ku e për çfarë përsiatet të arrijë. Pse ndodhin mangësi e mospërputhje të tilla kontradiktore në punën krijuese midis kërkesave të kritereve teorike estetiko-artistike dhe aftësive e mundësive apo përpjekjeve të pamjaftueshme, që ato të vihen në jetë sa më mirë profesionalisht në tipologjinë krijuese letrare? Kjo ndodh, se nga çdo krijues kërkohet të edukohet me disa cilësi themelore që të debutojë me sukses në gjini të ndryshme të artit të fjalës artistike. Konkretisht cilido duhet të ketë talent për atë zhanër letrar, të cilin e dëshiron më shumë me ndjenja pasionante. Duhet të ketë një nivel të lartë profesional për asimilimin dhe shtjellimin e lëndës në zhanrin që dashuron. Të ketë aftësi praktike që ndijimet, perceptimet dhe frymëzimet t’i mbrujë me tharm dhe sharm estetik që krijime të tilla të reflektojnë vlera sa më të pranueshme e sa më të pëlqyeshme artistike. Për t’i realizuar këto, krijuesi duhet të zotërojë dhe aplikojë një stil të pasur semantik, për ta zgjedhur fjalën e shprehjen artistike dhe për ta përdorur me vend e shkruar në bazë të normave të njësimit e të drejtshkrimit të gjuhës letrare shqipe. Së fundi ai duhet të luftojë pandërprerje për pastërtinë e figurës së tij morale nga intrigat dhe deliret e mendjemadhësisë, nga xhelozia e sëmurë profesionale, nga paragjykimet klienteliste nepotike, nga komercialiteti i pandershëm kapitalist dhe nga dëshirat e shfrenuara për vlerësime, publikime dhe çmime të pamerituara. Mbështetur në këto e cilësi të tjera morale e profesionale, po përpiqem të jap ndonjë mendim sa më modest për analizën që dëshironte të zhvillonte shkruesi i zellshëm me atë titull tepër pompoz, për veprën e një poeti të talentuar, i cili e din më mirë se kushdo tjetër se ç’vend zë në vlerësimin e opinionit letrar të qytetit tonë e më gjërë. Prandaj krijimtaria e tij nuk ka fare nevojë për “tollumbace” panegjiriste, as për “lëvdata” denigruese, as për “furçe” euforike dhe as për lajka klandestine kompromentuese për poezinë e tij lirike me nivel të pëlqyeshëm ideoestetik. Nuk është aspak i domosdoshëm dhe i lejueshëm injorimi e mosvlerësimi që shkruesi ynë u bën dy vëllimeve poetike të lartpërmendura me këtë tymtajë panegjiriste, duke i militarizuar me “furkëza goditjesh, me bomba e mortaja artilerie” të fantazisë së tij të prekur nga ethet e një hiperbolizmi të skajshëm, besoj pa ndonjë qëllim të keq, veçse për t’i thurë një aureolë miqësie kolegut poet. A thua veprat e tij, kanë mundësi ta mbajnë kaq lart titullin “krijues i shquar” i këtij vendi, siç thotë shkruesi në fjalë? Në vazhdim po përpiqemi t’i japim përgjigje kuriozitetit të lexuesve.
  Së pari, po filloj me tematikën e problematikën që ngërthen përmbajtja poetike e vëllimit “Ditarët e mjegullës” të krijuesit të talentuar A.B, pasi përmbajtjen e vëllimit “Kohë që s’dashuron” shkruesi e ka etikuar me fjalorin e paditurisë “handikap artistik”, kuptimin e të cilit do të përpiqem ta shpjegoj në vijim të këtij vëzhgimi letrar mjaft miqësor. Fokusi i imagjinatës krijuese të poetit e ka nisur frymëzimin te objektivat më thelbësore të jetës e të perspektivave të zhvillimit për rritjen e mirëqenies së shoqërisë shqiptare. Konkretisht muza e tij e ngul frymëzimin te patologjia e egërsisë dhe e mediokritetit të klasës politike me disa liderë që vazhdojnë t’i bien çumanes së zamanit. Pastaj keqardhja e tij rend me përulësi te gjendja jo e mirë ekonomike e një pjese jo të vogël të vegjëlisë shqiptare, duke fshikulluar shfaqjet e skajshme të varfërisë që në disa raste i kanë tejkaluar tablotë e mjerimit që përshkruante dikur Migjeni ynë i madh. Pasi pasojat e një tranzicioni të tejzgjatur ende vegjetojnë në jetën tonë të përditshme, duke penguar e ngadalësuar ritmet e zhvillimit. Rritja e dashurisë për punën dhe përveshja e mëngëve për të përballuar sakrificat aktuale që të rritet mirëqenia e të gjithëve, është shqetësim serioz për poetin. Muza nuk e shpërndanë përgjegjësinë e saj, por e përqëndron edhe më shumë te shtimi i vëmendjes për rritjen e kujdesit ndaj kushteve jetësore të shtresave në nevojë apo që janë të pamundura nga ana shëndetësore për të përballuar vështirësitë e përditshmërisë. Meqenëse ndjesitë poetike të ekuilibrit të autorit në fjalë janë gjithnjë në lëvizje të pa parashikueshme, siç e pohon edhe vetë në strofat e dy poezive, frymëzimi i tij fluturon te mangësitë e mbeturinat që vërehen në ndërtimin e marrëdhënieve të ngrohta bashkëshortore, shoqërore e miqësore, si çelësi i unitetit të një shoqërie sa më të shëndetshme. Ruajtja dhe zhvillimi i traditave më të mira është meraku i muzës poetike. Sinqeriteti poetik nuk e fsheh se ka patur edhe ndonjë rast të dyzimit të personalitetit të krijuesit me një anësi rastësore pesimiste ose me shaka të tepruara liberale për jetën sensuale. Përjetësimi, evokimi dhe vlerësimi i figurave të shquara të historisë sonë, mbetet qëllimi më i dëshiruar i aktivitetit krijues. Pavarësisht se ndodh që ndjenjat poetike në momente të veçanta i zeheros ndonjë rast i urrejtjes nacionale ose moszbatimi i lirive e i të drejtave të vegjëlisë, të cilat e shqetësojnë shpirtin e autorit. Analizën e pasurisë semantike të stilit e leksikut gjuhësor në krijimet e këtij vëllimi, inisiativa e vëzhguesit sipas mënyrës së tij nuk ka mundur ta thellojë kënaqshëm sipas normave letrare dhe ligjësive gjuhësore, për ato që na dhuron frymëzimi i pasionuar pas poezisë, i cili është e domosdoshme të lodhet ende më shumë që të djersitet në punën për rritjen e nivelit profesional, sidomos atë gjuhësor. Dhe së fundi, vizioni i ri i mendimit poetik nuk harron ta orientojë muzën e tij të shkathët edhe te ngazëllimi i ndjesive njerëzore që përhapet si valë gëzimi te shpirti i shqiptarit për ardhjen, dobitë dhe përparësitë e integrimit të emigrantëve tanë nëpër botë.
Puna e palodhur e autorit këtë tematikë e ka mbledhur me kujdes në mënyrë të pandërprerë dhe pastaj e ka situr mirë në laboratorin e tij krijues, duke e mbrujtur e ngjizur lëndën letrare me një semantikë mjaft të pasur dhe stil të shkathët dinamik, si një dhuratë estetike për t’ua falur lexuesve. Aty mbizotërojnë funksionalisht në përgjithësi mendimi metaforik, ai krahasues i cilësive virtuale, simbolizimi i ndonjë çasti apo përparësie koherente ose rrallë herë edhe ndonjë figurë tjetër estetike. Por jo pak e tepron me përdorimin alergjik të hiperbolës me një skajshmëri infinitive jo me vend e larg besueshmërisë së parametrave të masës së logjikës virtuale, sidomos te poezitë sensuale erotike:”/Nuk ishte vetëm krisja e gotës/ kur ra pa frymë mbi sofrabez,/ Por psherëtima e gjithë botës/ që rrotullimin preu në mes./”(Vajzë e fyer).../M’u bënë dhjetë kafe që kam pirë,/ Deri në darkë do pi dhe dhjetë./ Të rri me ty është e vështirë,/ Të ik nga ty është vdekja vetë.!/ (Vdekja e dashurisë).../Të nesërmen ende pa u gdhirë/ unë kisha vdekur pa e kuptuar./ Më erdhën pranë veç miqt’ e mirë/ bashkë me pak natë që kish tepruar./ Dhe asnjëri s’u habit:/ Më kish vrarë malli yt!”/ (Ditën që u ndava nga ty). Siç duket nga ky stil është ndikuar edhe metoda hipnotizuese e shkruesit të pa përtuar. Sa ia ka ngritur “grykën artilerisë” së rëndë të deklamacionit që shpesh herë të shungullon me një të qeshur jo realiste dhe jo të nevojshme, lëndë e përshtashme për humorin brilant të artistëve e regjizorve tanë të talentuar, të cilët i gjuajnë me kënaqësi përhumbje të tilla.
          Konkretisht si i zbërthen dhe si i materializon poetikisht autori këto tema të qëmtuara me shumë zell në hapësirën kohore të realitetit tonë të përditshëm? Me vargun e thekur poetik stigmatizohet gjendja e rëndë e krijuar ndoshta pavetëdije nga rrethana objektive apo të shpikura ose nga mediokriteti i liderëve dhe i partive politike me debate të tensionuara tepër hakmarrëse, me konfrontime tipike të luftës së klasave të monizmit, me akuza e shpifje të pazakonta, me keqqeverisje e korrupsion të paparë prej krahëve të pluralizmit, me mungesë kulture komunikimi të rënduar nga keqsjellja dhe nga banalitete të paprecedent. Dhe frushullimi i vargut e zvetnon ashpër ekzistencën e qëndrimit të tyre në zverk të popullit:”/Në udhëkryq dhe zgrip përgjithmon’,/ Pak diell kërkojmë me sy të trishtë./ Rrëzojmë një djall, ngemë një demon,/ Partishmërisht, partishmërisht!/.../Sa herë ju shoh më kaplon zemërimi/ dhe vetes me zor i bëj ballë./ Çdo kohë e ka pasur një Jago mashtrimi,/ Por Jago të tillë rrallë, shumë rrallë!.../Tani lajmet e mbrëmjes s’i ndjek aspak,/ se nuk dua me veten të vuaj./ Diejt’ e shuar po shkoj t’i ndez flakë,/ ta bëj shkrumb e hi farën tuaj!/ (Rebelimi).../Edhe sot një padi, thash, ta çoj në gjykatë,/ Po rojet më ndalën në derë.../ Do ta vras një ditë këtë mëngjes të bastardë/ që nuk di të ndryshojë asnjë herë!”/ (Edhe sot).../Çdo ditë ata diçka na zhvatin,/ Ne prapë gojëkyçur pa guxim./ Një jetë të tërë kërrusur shtatin/ dhe s’e pranojmë që është mallkim.../” (Mallkimi).
Lirikat e tija politike fshikullojnë shfaqjet e varfërisë së skajshme të një shtrese jo të vogël të popullsisë në nevojë. Vargjet militante ngrejnë një aktakuzë therëse kundër mjerimit, mashtrimit e korrupsionit që mjaullijnë në vatrat e tyre, si plagë të pabarazisë e të makutërisë së pangopur. Por edhe kundër rasteve të paligjshmërisë së disa zyrtarëve gjatë zbatimit të politikave sociale pa efektivitetin e domosdoshëm. Dhe muza nis e këndon me dhimbje:“/Pranë çdo tryeze pastaj ndal,/ Mundohet ta flakë drojën./ Çdo fjal’ e tij s’është vetëm fjalë,/ Por kocka që thërmohen.”/ (Një lypës në kafene).../Sa herë më dilte përballë,/ Një gjë s’e harroj dot./ Poshtë kapës nën qepallë/ Gjithmonë i rridhte një lot.”/ (Pashakua e Cërrikut).../Kam parë dje një burrë të dehur,/ Diçka si hije dhe njeri./ Qyteti ngjante nëpër mjegull/ më keq i dehur nga ai./ (I dehuri).../Pak fat në terr kërkojnë me duar,/ Ata me jetën veç flirtojnë.../ S’ua shihni syt’ e zgurdulluar?/ Dhe varret që nga pas u shkojnë...?”/ (Baladë për rrëmuesit e kazanëve).                                                                                                                        Për frymëzimin poetik është e qartë, se tranzicioni i ngadalshëm i ka penguar ritmet e zhvillimit, si rezultat i mungesës së kujdesit të vazhdueshëm dhe i përgjegjësisë së çdo administrate apo qeverisje pluraliste për parësinë dhe kryerjen e investimeve me një vigjilencë e kontroll të rrebtë financiar. Ja se si mediton muza e autorit me nervin e saj poetik:”/Gjer këtu e kisha emrin mall,/ Tani e kam emrin trishtim.../ Ky vend më ngjanë si një gërdall’,/ I sapo dalë nga një lëngim.”/ (Rikthim në qytetin “S”).../ Një lypës hyn në kafene,/ si arkivol me hapa./ Akrepi i orës bjen përdhe/ dhe shkon një orë mbrapa...!”/ (Një lypës në kafene).../Çdo javë ne ndërrojmë dyzet’ kollare,/ Azil kërkojmë familjarisht./ Atdheun e shajmë dhe s’pyesim fare/ Triumfalisht, triumfalisht!/ (Na duhet një Krisht).../Hepuar kolltuqet, ku ata vënë mollaqet./ Një djall veç e di si nuk rrëzohen!/ Rënduar nga vera, hiletë dhe gjaqet/ dhe kaq ligësi që nuk tregohen...”/ (Në lokalin e mafiozëve). 
Rritja e dashurisë për punën dhe përveshja e mëngëve për të ndërtuar të ardhmen është një shqetësim i vazhdueshëm për këtë krijues që lëviz gjithnjë në kërkim të fabulës më problematike. Prandaj nuk harron t’i kujtojë cilitdo se “/E hëna vjen si pa kuptuar,/ Mbrapa të dielës domosdo./ Unë asnjë ditë s’kam dashuruar,/ Po kësaj nuk mundem t’i them jo./../ Një pentagram që del prej valësh/ zgjon këngët notë pas note./ Prej ere janë gjashtë ditët e javës,/ e Hëna fillim bote.../ (E dashura ime është e Hëna). Kjo ndodh te ne, se ende vazhdon të rishfaqet fenomeni i hemoragjisë së kombit, i cili në vitet ’90-ë dhe 97-ë e molisi jo vetëm zemrën e populliit, por e boshatisi mbarë vendin me shterrimin e vlagës së rilindjes e të përtëritjes së kombit. E zemra e poetit nuk mund të rrijë gojëkyçur që t’u kthehemi punës dhe aktiviteteve dobiprurëse, se mund t’i ndodhë cilitdo që ta kapëlojë për një çast hija e dëshpërimit, ashtu si poetin:”/ I gjendur keq në udhëkryqe,/ Pa orientim dhe semaforë./ Unë veten time hedh në gjyqe,/ Ndonëse e di që s’jam fajtorë./ (Fobi). Ndonëse aktualisht sot gëzimi i refugjatëve përqafohet me mallin e të afërmëve dhe me dashurinë e vendlindjes, si rezultat i integrimit të tyre të vazhdueshëm. Prandaj muza entuziazmohet dhe këndon me ëmbëlsi:”/ Po vijnë emigrantët nga toka e deti/ me thirrje dhe tinguj borish.../ Tani pak më herët po zgjohet qyteti,/ Të flejë shumë më vonë sigurisht./.../ Po vijnë emigrantët me traget, autobusë./ Kufirin e huaj e lanë tutje.../ Qyteti drejt tyre n’heshtje zgjat buzët/ t’u japë gjithsecilit një puthje/ (Kthimi i emigrantëve në Durrës).../Po të njëjtat rreze/ mbi shtrat dhe qilim./ A nuk kemi thënë,/ është koha për ndryshim?/ (Mesazhi i vonuar i hënës).
Shtimi i prioriteteve e rritja e përgjegjësisë për zbatimin e lirive e të drejtave njerëzore dhe për përmirësimin e kushteve shëndetësore e materiale të të gjithë shoqërisë shqiptare, por veçanërisht të fëmijëve e të rinjve, të personave të moshuar ose të pamundur të përballojnë vështirësitë e jetës nga varfëria ose nga mungesa e përkujdesjeve me politika sociale, nga sëmundjet dhe paftësia, nga gjymtimi e të tjera mangësi jetësore ose fiziologjike, janë disa probleme që shqetësojnë vazhdimisht këtë poet të “pjekur” nga hallet e përditshmërisë. Prandaj pena poetike skicon tablo interesante për jetën e këtyre kategorive:“/ Ngjasojn’ kaq shum’ me njëri-tjetrin,/ Aq shumë sa nuk dallohen./ Siç ngjajn’ mbi deg’ dy gjethe vjeshte/ që nuk duan të rrëzohen./ /Dy trupa në një stinë bashkuar,/ Hutuar disi mes haresë./ Ata me verën s’janë trishtuar,/ Ndaj vjeshta le të presë./ (Një çift i moshuar në rrugë)/.../Se dhe për ‘të s’ bëhen merak/ t’i thonë një fjalë të urtë./ Megjithëse ne të gjithë nga pak/ ngjajmë ca “eksiq” nga trutë./.../ Rreth vetes ecën dhe vërtitet,/ Cigarja e tij përzhit dhe retë./ Për ‘të ne ngjajmë më keq se xhindet,/ Ndaj unë mendoj se ka të drejtë./ (I çmenduri i lagjes sime).../ Si shi që vjen papritur/ mes vapës së Korrikut,/ Në puse pengjesh mbytur/ Pashakua e Cërrikut./ (Pashakua e Cërrikut).../Veç qajmë me lloqe kafenetë,/ Për oratorë ne jemi mjeshtra.../ Rreth nesh e keqja shpallet mbret/ me spektër krimi dhe gënjeshtra.”/ (Mallkimi)
Ndryshimi e përmirësimii i kushteve të jetës së vegjëlisë bëhet edhe me luftën kundër kriminalitetit, pasqyrimi i së cilës ka qenë e mbetet mision i vazhdueshëm i krijimtarisë së këtij autori. Pikërisht për këtë ndjeshmëria e “sentimentit” poetik nuk resht së përballuri me çdo lloj shfaqje që cënon rendin e qetësinë, jetën dhe mirëqenien e shoqërisë, duke stigmatizuar veset, mafiozllëqet dhe shfaqjet e korrupsionit apo ato kundër lirive të individit që duken në realitetin e përditshme. Prandaj talenti i fshikullon pa droje kudo ato shfaqen me mesazhe që tërheqin vëmendjen e njerëzve, për t’u bërë barrikadë në parandalinin e tyre. Metaforizimi i mendimit flet me zë të fortë:”/ Një qiell gri mbi ‘të vërtitet,/ Po gjurmë mbi buzë s’i lë./ Nëse ndonjë burrë këto ditë vetëvritet,/ Fajtor bëni vetëm atë.”/ (Kuptohet, prostitucionin). (Kamarierja e lokalit).../ Dje desh më shtypëm me makinë/ në semafor tek kisha ndaluar./ Askush s’denjoi të më japë pak ndihmë,/ Asnjë s’pranoi të më lypë të falur./.../Ke qenë me fat që ke shpëtuar,/ T’ na e dish për nder që ende rron./ Ne jemi burra të “nderuar”,/ se shesim drogë çdo ditë me ton./... /Në vendin tim me tru të nxehtë,/ Pa vija ligjesh, pa semaforë.../ Kjo që ka ngjarë duket e vërtetë/ Dhe ngjet sërish çdo çast e orë./ (Bastardët).../ Unë qesh atje kur u rrëzua/ nga plumbi yt zehërhekur./ Atëherë ai më vrau dhe mua,/ sa sot ngjaj me një të vdekur!/ (Një vrasës në tryezën ngjitur).../ Atje s’ka mjeshtra ligësie,/ Bastardë me post e sy të mpirë./ Dhe pse mbaj shpesh kostum lirie,/ Pranë tyre kurrë s’ndjehem i lirë. (Vizitori i natës).
Ndërtimi i  marrëdhënieve të ngrohta e të drejta njerëzore e institucionale është një problem i mprehtë për çdo individ e për çdo vend, sido që të jenë ata. Kjo arrihet me një sistem edukativ dhe ligjor efikas që luftojnë pandërprerje mbeturinat e karaktereve njerëzore, si intrigën e fjalomaninë injorante, xhelozinë cinike e vlerësimet e pamotivuara, interesat kapriçioze e moskomunikimin dhe konfliktet e hakmarrjen apo liberalizmin e tepruar e ringjalljen e veseve të këqija. Dhe frymëzimi nuk harron t’i çukisë me satirën e fjalës poetike:”/ Dy palë shtëpi pranë e pranë,/ Ku dielli shpesh harron të zbresë./ Pa trëndafilë dhe jargavanë,/ Po mure turpi mes për mes./ (Dy palë shtëpi pranë e pranë).../ Dikujt, diku, dikur,/ I vizatova një diell,/ Por më ngriti një mur./ (Dikujt diku dikur).../Të vetmit miq këtu kam lypsarët,/ O Zot, sa shumë qenkan shtuar!/ Të shtrirë pa frymë mbi trotuarët/ me vdekjen flasin pa pushuar!/ (Fobi).../Në gishtërinj i zverdh cigarja,/ Mbi buzë një kapuçin me shllak./ Çdo burrë e masin nga kollarja/ dhe nga paratë që ka në bankë./ (Gra të vogla).../ Ne bëjmë çdo çast faje gjithfarë/ Dhe mend s’vëmë kurrë sigurisht./ pa sens, pa busull, pa kandar.../ Për të na bashkuar duhet një Krisht!”/ (Na duhet një Krisht). Frymëzimi çapkën nuk e harron as dashurinë që duhet të investojmë për rritjen e pemëve dhe të kafshëve të ndryshme që na rrethojnë, për ta shtuar florën e faunën e mjedisit për rreth, duke na kujtuar të gjithëve se “/Kjo pemë e çuditshme që kotet në park,/ Dikur ka qenë një vajzë çapkëne./ Unë për këtë mund të sjellë një fakt,/ Ajo çel vetëm në mbrëmje!/.../Nuk ndahen më prej saj një metër/ me hir a me pahir./ Mes tyre jam dhe unë patjetër,/ se nuk jam burrë më i mirë./ (Kjo pemë).../ Dikush i hedh një halë të ndotur,/ Dikush një qeskë mërzi.../ Rrallë në jet’ është ndjerë i ngopur,/ Përveçse me uri./.../ Por asnjeriu s’i lyp mëshirë, / Qoftë ky burrë apo grua./ Veç diellin fton si mik të mirë/ t’i japë ca rreze hua...”/ (Maçoku i vogël i spitalit). Ndërsa për dashurinë njerëzore ka krijuar disa balada të bukura me ndjeshmëri të lartë poetike, si për njerëzit e shquar, të ditur ose të afërm të tij. Kurse për dashurinë intime dhe sensuale krijimet janë të larmishme me ngrohtësi e zjarrmi të skajshme, përfshi edhe ato teprime që përmenda më sipër në fillim të këtij vëzhgimi letrar. Dhe nuk e shoh të nevojshme të ndalem më tej, pasi këtë problematikë e kam trajtuar gjatë në librin që botova kohët e fundit me studime letrare, ku përfshihen edhe mendimet e vlerësimet për poezitë erotike të këtij autori.
 Ruajtja dhe kultivimi me kujdesin e duhur të traditave më të mira të mikpritjes dhe rritja e respektit e mirënjohjes për njëri-tjetrin, kanë qenë gjithnjë preokupim serioz për talentin e autorit. Megjithëse në momente të ndryshme gjendja patologjike e shpirtërore ndikohet nga faktorë të ndryshëm rrethanorë: politiko-ekonomik dhe psikiko-shkencorë apo familjar, duke shkaktuar dyzimin e personalitetit të çdo krijuesi me shfaqjen rastësore të ndjenjës së pesimizmit e të dëshpërimit në mënyrë spontane. Muza kurajoze e këtij poeti ndjehet e shpenguar për t’i shprehur ndjenjat e mendimet e tija me natyrshmërinë e plotë që i jep liria e krijimit, duke pohuar qartazi para opinionit jo vetëm mendimet, por edhe qëndrimet dhe qortimet e ndjeshme të vetë poetit:”/ Qyteti im është gji dashnorësh,/ Një pjesë të tij ma fal dhe mua,/ Ku s’ndien grindje orë pas orësh,/ Por vetëm dinë të thonë: të dua!/ (Qyteti im).../ Mbas çdo dritareje rri një zemër/ Dhe pranë çdo dere pret një mik./ Askush s’të flet këtu me emër,/ Por veç “të lutem, rri mos ik!”/ (Në Sarandë).../Qyteti del nga shtrati i mbrëmjes/ me ngazëllim fëmije./ Më deh me flladin e Nemerçkës/ dhe me gliko qershije./ (Në Përmet në mbrëmje).../ Megjithatë nga sot vendosa:/ Në djall të shkojnë xhirot e mija!/ Kur bredhin rrugëve bishat bosa,/ Êshtë mirë mos dalësh nga shtëpia!”/ (Bastardët).../ Të gjitha rrugët më largohen,/ sikur i ndjekin pas ca qen./ Mes tyre fëmijëria ime/ kërkon veten, por s’e gjen!/ (Rikthim në qytetin “S”).../ S’pranoi të na ndih kur na pa te stacioni,/ Na i fshehu taksi dhe hotele./ Kërkoi t’i flisnim me gjuhën që s’kuptonim,/ T’i lëpinim gishtërinjtë si kotele.”/ (Dëborë në Kumanovë).../ Ju lutem mos më doni shumë,/ Mos thurni ndjenja kot më kot!/ Gjithë qenia ime është një lumë/ që mund t’iu mbysë në s’dini not./.../Ju lutem mos më doni shumë!/ Largoni veten nga një tmerr!/ Gjithë qenia ime është një lumë/ dhe unë nuk di as not t’iu nxjerr’./ (“Këshilla për lumin dhe veten time”. Por këshillë edhe për shkruesin tonë që të shikojë punën e tij e mos t’i harbojë mendimet me ditirambe pas atyre që nuk kanë nevojë për ‘to.).../ Këmbanë e ndryshkur ngjan qyteti/ që s’nxjerr më tinguj, por rënkime!/ Bastardë me pamje prej profeti/ N’ankand kan’ nxjerr’ ditlindjen time!”/ (Fobi). Megjithëse poeti shfaq ndonjë notë pesimiste e dëshpëruese, përsëri këto nuanca të këndshme estetike i kanë dhënë kuptimit të materies poetike kolorin e çiltërsisë e të sinqeritetit, se edhe krijuesit janë si gjithë njerëzit e tjerë me ndjesitë më të larmishme shpirtërore, ku e mira dhe e papëlqyeshmja relativizojnë njëra-tjetrën gjatë kapërthimit të ndjenjave kur ngjizet mendimi estetik.
Kujtesa e poetit rifreskohet e ripasurohet vazhdimisht edhe me ndjenjat e bëmat patriotike për t’i përjetësuar, evokuar dhe vlerësuar figurat e shquara historike, shoqërore dhe shkencore nëpërmjet krijimeve poetike, të cilat na sjellin kolorin e kënaqësisë, të dinjitetit dhe të krenarisë kombëtare. Spikatin baladat për heroin e kombit Gjergj Kastriotin  dhe për shenjtoren e varfërisë botërore Nënë Terezën me vargje të mbrujtura plot ndjenja adhurimi e krenarie. Prandaj pena këndon me patos mjaft të ndezur, si kolor estetik me vlera të pëlqyeshme artistike:”/ Kishëz e brishtë me trup Profeti/ dhe kryq të vogël sa një gisht./ Me një dritare sheh nga deti,/ Me tjetrën sheh nga zoti Krisht./.../Vetëm një herë ajo hap derën,/ Kjo ndodh sa herë ndërrohet moti./ Kur bashkë me flladin dhe pranverën,/  rishfaqet vetë Kryezoti./.../Kishëz e brishtë me sy si ikona,/ me rrënjët përmbi valë./ Çdo ditë  të brejnë mëkatet tona,/ Po ti sërish na fal.”/ (Kisha e Skënderbeut në kep të Rodonit).../ Ajo zbriti malet iliriane/ kur në Ozon po shfaqej vrima e zezë./ Kishte n’gjoks gjith’ dhimbjet e kësaj ane,/ Një planet me emrin Nënë Terezë./.../ Ishte nënë më tepër se grua,/ Brenda saj frymonte një Profet,/ -Më jep, i tha botës, plagët e tua,/ Brenda trupit tim t’i ndjej vetë.”/ (Nënë Tereza). Megjithatë jo vetëm kaq, se muza e tij nuk mund të qëndrojë sehirxhi as para vuajtjeve, masakrave dhe veprimtarisë patriotike të popullit të Çamërisë, malli dhe dashuria e së cilës shpesh herë e molisin zemrën e zhuritur të djalit të tyre, i cili është rritur e bërë burrë i djegur nga malli i skajshëm, për ta parë një herë vendlindjen e tij kaq luftëtare, dijetare e piktoreske. Elegjitë për vendlindjen, nënat çame dhe poetin e saj të talentuar Bilal Xhaferrin, janë shumë drithëruese dhe kuptimplota, ku shpaloset në pak vargje historia e vuajtjeve shekullore të kësaj treve heroike:”/ Shtëpi e braktisur/ nën një lot ulliri./ Me mure të grisur/ dhe hije prej hiri!/.../ Vijnë edhe ca hije/ pa kokë e pa duar./ Dhe një djep fëmije/ me zë të shuar/.../ Të rrinë këtu grumbull/ me vështrim të mekur,/ Siç rrinë para nënës/ të gjithë bijt’ e vdekur./ (Shtëpia e braktisur në Çamëri).../ Gjithçka të ngjan si atëherë/ kur Çamërin’ e lam nën tym/ me përshëndetje pa ylberë,/ Poeti im, vëllai im!/ Shqipërin’ ti zgjodhe këngën tënde,/ Çamërinë një himn me psherëtimë,/ Me dy atdhe në shpirt e mendje,/ Poeti im, vëllai im!”/ (Elegji pa lamtumirë) Tërë pasuria ndjesore e frymëzon muzën të përsiatet për ta mbrujtur e ngjizur atë në vargje shumë të ndjera, ku vlera e tyre rrezaton kolor figurativ gjthë kënaqësi estetike. Elegjia për artisten e popullit Vaçe Zelën e baladat dedikuese për artistët e penelit dhe për shokun e ndjerë poet e vëllain e tij të dashur, janë shumë prekëse dhe shprehin dhimbjen e mirënjohjes për këto personazhe kaq të dashur e të pa harruar:”/ Kjo s’ishte ditë nekrologjie,/ Nekrologjitë sjellin veç zi./ Artistëve vdekja s’u ka hije,/ Jo më një engjëll si ti./.../ Rënkon kjo ditë prej elegjie/ dhe shirat qajnë vend e pa vend./ Në Galaktikë ka kaq shumë yje,/ Po kush s’e mbush boshllëkun tënd./ (Elegji për Vaçe Zelën).../ Ndofta të thërriti Jargavani/ që dikush ta preu pa asnjë shkak./ Një poeti për lulet i digjet xhani,/ Një si ti për ‘to s’kursehet aspak./ (Këputja e Jargavanit).../ Ti m’the, s’do të shkoje kaq herët,/ pa e pirë me mua një gotë.../Do t’i ngjisnim bashk’ gjithë ylberët,/ për ta par’ më ndryshe këtë botë./ (Flamurit, vëllait tim!).../ S’të erdha dot mik atë ditë,/ se s’kisha zemër fare/ të të shihja ty si meit/ ballë kohës gënjeshtare./ (Mihal Mihos).../Filiz i tharë prej acari/ që ike si një vesë./ S’të mori jeta përsëmbari,/ Të preu fati në besë!”/ (Lamtumirë, Arbëri ynë!). 
Poeti jo vetëm tërheq vëmendjen, por shpalos edhe brengosjen e shpirtit të identitetit autokton me fakte se ende në shekullin njëzetenjë nuk janë zhdukur gjurmët e masakrave dhe të urrejtjes nacionaliste në marrëdhëniet njerëzore me fqinjët, duke mbetur si plagë historike të pashëruara plotësisht. Prandaj dufi shpirtëror dhe korrektësia miqësore shpërthen me vargje të peshuara, por me një ton keqardhës që mbartësit e këtyre konflikteve të reflektojnë seriozisht dhe t’i japin fund një gjendjeje të tillë ankthi e mosmirënjohjeje për zbatimin e lirive e të drejtave civile të komuniteteve shqiptare në vendet fqinjë. I prekur nga kjo dhimbje shekullore frymëzimi shprehet hapur me kurajë, se këto koncepte e pikëpamje e cënojnë rëndë miqësinë dhe marrëdhëniet njerëzore dypalëshe, duke penguar kështu integrimin paqësor e human në qytetarinë evropiane. Poezi të tilla e pohojnë një problem të tillë mjaft aktual, duke respektuar edhe të vdekurit e botës:”/ Asnjë s’të nxjerr një çaj të lirë/ të mbrohesh pak nga ftohma./ Kjo borë mitet i ka ngrirë,/ Urrejtjet jo akoma.../.../ Mesdita s’ecën, por zvarritet/ sikur e mbajnë nën frer’./ Në Manastir Krishti vetëvritet/ i prekur keq në nder...!/ (Graçanicë-Kosovë).../ Qyteti i vogël ngjyrë shkëmb/ që gjoksit tonë koha të shkuli.../ Çdo mbrëmje mallin lan me këng’/ dhe pret të zgjohet Dedë Gjon Luli./ (Në Tuz).../ Të vdekurit e botës mbajn’ lule në gojë/ Prej stinësh që blerimin than papritur,/ Prej lutjesh te Zoti që s’deshi t’i ndihmojë,/ Por veç i pa nga larg pak i mërzitur./.../ Të vdekurit e botës jan’ fëmij’ prej kujtesash,/ Balona enigmash dhe ëndrrash pa trajtë./ Ata s’bëjnë plane mbas kulisash,/ S’ tè hedhin kurrë mbas shpine baltë./ (Rekuiem për të vdekurit e botës).../ Gjithë lulet qenkan tharë te pragu,/ Ngado veç hije e kafka bosh./ Mbi bar lëviz një kalë prej gjaku/ që është më mirë mos ta shikosh.../ Po kthehem mbrapsht n’gji të mallit/ dhe sot nuk munda për t’i parë!/ Një gur të zi vërtis mes zallit/ dhe ballit fshij një lum të tharë!/ (Në Vërvë te fshati i tim Eti, Çamëri).../ Sa her’ më shihte n’fytyrë,/ I flakte tej syt’ e mërzisë./ -A s’më thua, o djalë i mirë,/ kur do të vemë atje sërish?!/.../ Një nënë çame vdiq sot!/ Çudi, tabuti s’është rënduar,/ se shpirti i saj kthyer në lot/ po shkon drejt tokës së mohuar!/ (Vdekja e një nëne çame).../ Ku vallë ju ra gërsheti i zi?/ Kush ju qëlloi i pari?/ Atë çast kur globi u bë gri,/ Filloi të qajë edhe bari!”/ (Nata e masakrës në Çamëri!).
Ndërsa për pasurinë semantike të stilit dhe të leksikut gjuhësor që përmban ky vëllim, ka për çfarë të flasësh e shkruajsh se ky poet është i kujdesshëm për ta shtuar dhe ruajtur “vlagën” e pasurisë estetike në krijimet e tija me një kënaqësi e pëlqim mjaft të dukshëm. Megjithatë shkrimi në fjalë nuk na e jep këtë kënaqësi, pasi shkruesi ka thënë fare pak mendime e përfundime shkencore me vlerë nga semantika e letërsisë shqipe të konkretizuara me lëndën e vëllimit, ndonëse ka mbushur dy faqe gazete me firot e lëmit të dijeve profesionale për “shashka, flurudha e parabola dhe bomba e artileri” poetike. Përveç këtyre firove që nuk duhet ta prekin nivelin shkencor të një studimi ose vëzhgimi letrar, një nga mangësitë më të theksuara të formimit profesional është përdorimi pa kuptim, pa vend dhe pa aspak nevojë i fjalëve të huaja me një shqipe të deformuar. Kjo praktikë tendencioze karrieriste, për mbulimin e mangësive shkencore e profesionale me fjalë të huaja të deformuara në shqiptim e në shkrim (në përkthim), sot përbën një nga “sëmundjet” më të rrezikshme për çdo zhanër letrar, domethënë për çdo punëtor të letrave apo për cilindo qytetar pavarësisht se ç’pozicion zën në fushën politiko-juridike, arsimore e kulturore dhe ekonomiko-ushtarake të vendit tonë.
Po e ndjekim hap pas hapi ecurinë e analizës së këtij shkruesi që lodhet shumë pa e ditur mirë se çfarë po shkruan, meqë ende nuk i ka fituar aftësitë e mundësitë e duhura me atë përvojë të pakët profesionale në fushën e letërsisë shqipe, e cila është një shkencë serioze dhe me kontribute të lashta sasiore e cilësore. Mbasi vlerat e saja estetiko-artistike janë të njohura me kohë kombëtarisht e botërisht. Le t’ua lëmë fjalën pjesëve problematike e thelbësore të këtij shkrimi. Shkruesi që në fillim arsyeton, me një analizë jo të thelluar dhe mjaft sipërfaqësore e hera-herës me një kuptim të kundërt me çfarë kumton përmbajtja e poezive të këtij autori, duke e krahasuar përmbajtjen e tyre me disa fjalë të huaja. Konkretisht ai shprehet:”Ditarët e mjegullës”, një metaforë që në profecinë e saj paralajmëron...ngulmimet e poetit...në imazherinë e shoqërisë e të hapë rrugëkalimet drejt një prosperiteti të dëshirueshëm nën një dramacitet sa lirik aq social”. Ky pohim nuk të bind, se metaforat nuk janë profeci që përcjellin thëniet e profetit (e njeriut të perëndisë), të cilat mund ose jo të ndodhin në të ardhmen. Pasi poezitë e këtyre vëllimeve nuk janë me frymë religjioze (hyjnore, as Zer-Budiste) si shfaqje të “panteizmit dhe as të asketizmit” që shprehin dy lloje interpretimesh të botëkuptimit fetar, të cilat e shohin natyrën si mishërim të Zotit për të  predikuar përsosmërinë morale dhe për heqjen dorë nga gëzimet e jetës, duke i larguar njerëzit  nga realiteti konkret, nga jeta shoqërore. E kundërta është e vërtetë: ato shprehin virtualitetin e shfaqjeve konkrete të realitetit tonë të përditshëm me tema e probleme mjaft shqetësuese. Pastaj frymëzimi i poetit nuk ngulmon vetëm në imazhet e shoqërisë shqiptare (dhe jo në imazherinë), por kryesisht në tematikën e në problematikën e realitetit të përditshëm që ka shoqëria jonë me të mirat, vështirësitë, dobësitë dhe të këqijat e tij. Poezia e tij është mjaft realiste, e cila ka krijuar vetë imazhe virtuale të besueshme që relativizojnë realitetin e shoqërisë, sepse shoqëria krijon imazhet e saja, të cilat i nevojiten për konsum mendor e shpirtëror gjatë jetës së përditshme. Tjetër, poezia e tij nuk ka mision  të hapë rrugëkalimet e ecurisë së mirëqenies (dhe jo të prosperitetit), pasi atë e kanë si mision shkencat e ndryshme, politikat sociale e ligjet juridike dhe strukturatat e tjera të shtetit. Ajo ka për detyrë të pasqyrojë realitetin virtual (pozitiv ose negativ) të atij realiteti objektiv që kanë mundur me kapur e përpunuar ndijimet, përceptimet dhe përfytyrimet në mendjen e në shpirtin e autorit. Pastaj shprehja “nën një dramacitet sa lirik dhe aq social” është përdorur pa vend, sepse vetë fjala “dramacitet” në bazë të fjalorit tonë ka kuptimmin e një prove a gjendje të vështirë e të rëndë që shkakton vuajtje të madhe e dhimbje të fortë shpirtërore, e cila është tronditëse e prekëse, por jo lirike, nuk ka të bëjë me lirizmin. Durimi vazhdon me shprehjet e tjera të këtij shkrimi: “Mbas librit përmbledhës “Kohë që s’dashuron” në të cilin më së shumti ndjehet zëri protestues poetik i zënë në leqet e absurdit shoqëror me një psiko-analizë nëpërmjet ditarëve poetikë, autori na jep anamnezën e shoqërisë me dhimbjet e saj, por hap dhe shtigjet e psiko-terapeutikës së saj.” Ja përmbajtja e analizës logjike të kësaj fraze kaq të gjatë e të pakuptueshme. Pohimi i shkruesit na bën me dije se zëri poetik i vëllimit “Kohë që s’dashuron” është zënë në leqet e absurdit shoqëror. Sipas fjalorit, “absurdi” është një gjë që bie në kundërshtim me arsyen e shëndoshë dhe me logjikën, është pa kuptim, jashtë mendjes njerëzore. Atëherë, sipas shkruesit, përmbajtja e këtyre poezive është diçka pa kuptim, është jashtë mendjes, pra është marrëzi. Do me thënë poezitë janë zënë në leqet e marrëzisë. Kush mund ta besojë se ky poet i njohur na paska botuar një vëllim me marrëzi? Unë që e njoh nga afër poezinë e tij nuk e besoj. Këtë ndjeshmëri shpresoj të kenë edhe gjithë ata krijues që i njohin veprat e tij. Atëherë kujt i mbeten “marrëzitë” e shpikura(?!) Pasi dihet që zakonisht me “psiko-analizën” merren mjekët e psikologët, sociologët dhe analistët e punonjësit shkencor dhe aq më pak poetët, përjashto ndonjë krijues të talentuar të prozës së gjatë se qëllon ta përdorin këtë metodë shkencore në raste të veçanta për krijimin e personazheve problematikë në veprat e tyre, veçanërisht ata që vijnë nga fusha e mjeksisë. Pra, autori nuk është marrë me historikun e sëmundjes, as me historikun e shoqërisë (anamnezën), por ka shprehur frymëzimin për tema e probleme të veçanta që shqisat dhe vëmendja e tij kanë mundur me i grumbulluar (akumuluar) nga ky realitet shoqëror me të cilat nuk merret shkruesi në fjalë. Kështu, poetit nuk i është dashur dhe as e ka vrarë mendjen me hapur kartelat e psiko-terapisë (dhe jo të psiko-terapeutikës), do me thënë për ilaçet (terapinë) kuruese të psikikës, se atë e bëjnë shkenca e mjekësisë dhe punonjës e organizma të tjera të administratës shëndetësore e shtetërore, për trajtimin e të sëmurëve mendor. “Në këto lirika të një karakteri më inovativ, muzikaliteti rrjedh nga pentagramet e strofave me një rebelim permanent...se poezia është e frymës, ngopur me mesazhe, ndjenjë dhe ide eruptive,...duke përmbajtur një seri ekstraktesh burimore polivalente,...të cilat përfaqësojnë shumicë konveksionesh moderne.”, është një pjesë tjetër e këtij shkrimi. Mësohet se nga lirikat e një karakteri më të ri (inovativ) pa frymë të përcaktuar, rrjedhka muzikaliteti prej pentagrameve të strofave me një rebelim të përhershëm (permanent)...se poezia është e frymës, ngopur me mesazhe, ndjenjë dhe ide shpërthyese (eruptive)...duke përmbajtur një seri lëndësh kimike ose pjesësh të një vepre (ekstraktesh) burimore shumë-vetish (jo poli=shumë+valencë=vetia e atomit të një elementi kimik për t’u bashkuar me një numër të caktuar elementësh të tjerë kimik), të cilat përfaqësojnë shumicë marrëveshjesh (konveksionesh) moderne (!). Mirë, logjika e pranon, se nga lirikat me karakter të ri që përmbajnë lëndë ose pjesë të atij vëllimi, rrjedh muzikaliteti prej vargjeve e strofave të tyre, por jo nga pentagramet se nuk është pjesë muzikore,veçse poezi me shije estetike dhe ritëm e theks melodioz. Prandaj vargjet apo strofat nuk mund të quhen “ekstrakte”, se janë ajka e frymëzimit poetik, janë një brumë poetik i ngjizur me tematikë e problematikë të ndryshme dhe jo një fragment i një proze letrare, pasi ka secila identitetin e saj dhe nuk përfaqësojnë asnjë marrëveshje kulturore midis elementëve estetikë, veçse kanë pritur me ndrojtje dëshirën, pëlqimin e gjykimin e poetit për t’i përfshirë në këtë vëllim si krijimet më të dashura të autorit. Zelli nuk përton të shkruajë edhe më tej. “Dy libra...me kundërshti, mohim të mohimeve të njëri-tjetrit...në esencën analitike janë plotësime nëbleme vazhdimësie...shpërfillës të zhgunit të soc-dogmatizmit...titulli i vjershës së parë “Rebelimi”..., një paradigmë që do të sjellë...shumë rebelime të tjera...Këto tema sociale e kanë në vetvete rrezikun e deklamacionit mbasi të mbysin emocionet e çastit krijues...ku pa e kuptuar përsërit vetveten në reminishenca që vihen re te disa poezi.” Kërkesat e sintaksës na mësojnë variantin më të kuptueshëm e më të sakët të shprehjes së mendimeve në këtë periudhë gazetareske. “Kemi dy libra me kundërshti që mohojnë njëri-tjetrin dhe në esencën analitike janë plotësime të simbolikës së vazhdimësisë (jo nëbleme, por emblemë-a=simbol-i),...shpërfillëse të të menduarit verbërisht sipas një pikëpamje të pandryshueshme (dogmatizmit social), ku titulli i vjershës së parë është një shembull (paradigmë) që sjellë rebelime të tjera...Këto tema sociale kanë në vetvete rrezikun e recitimit me zë të lartë ose të diskutimeve boshe (deklamacionit) se të mbysin emocionet e krijimit,...ku përsërit veten në memorie ose në kujtimet e së shkuarës (reminishenca) te disa poezi. Nuk e di sa mund ta pranojë autori mendimin e këtij shkruesi që librat e tij mohojnë e kundërshtojnë njëri-tjetrin, që vjershat e tjera të vëllimit janë rebelime e jo lirika të bukura poetike dhe që ato përsëritkan vetveten me “recitime në erë ose me diskutime boshe”(?!) Pasi edhe vetë shkruesi është i paqartë, i pasigurtë dhe i pa sakët për atë që ka shkruar, se në vazhdim të shprehjes pohon që librat janë plotësime simbolike të njerë-tjetrit, të cilat luftojnë të menduarit verbërisht sipas dogmave. Me sa shihet nuk njihen mirë parimet e filozofisë e të estetikës letrare dhe niveli i të menduarit e të shkruarit për koncepte të tilla estetike len për të dëshiruar. Pasi këtë pështjellim e paqartësi konceptuale me kuptim edhe të kundërt në rastin konkret, e kanë sjellur marrja tekstuale e disa fjalëve të huaja nga një literaturë e caktuar dhe përshtatja pavend, panevojë e pakuptim me përmbajtjen e këtij vëllimi poetik.
  Ekuilibri midis ndjenjës, mendimit dhe mesazhit, veç të tjerave, varet nga përmbajtja e lëndës letrare që ka akumuluar autori, nga niveli i tij profesional për ta situr, mbrujtur e ngjizur atë me patos të lartë dhe nga “derdhja” e formës letrare me një kolorit sa më tërheqës estetik të lëndës që na jep frymëzimi i talentit poetik. Metafora, krahasimi, alegoria, simboli, similituda e të tjera figura letrare janë të ndryshme e të pavarura nga njëra-tjetra. Ato lidhen e ndërvaren në vargje nga niveli profesional e patosi i zjarrtë i poetit dhe kanë e shprehin kuptimin e tyre të veçantë si kolor estetik, ato nuk janë “bija” të metaforës. Megjithatë lidhur me kuptimin e këtyre parimeve estetike shkruesi vazhdon të shprehë koncepte të paformuara e të pasakta:
“...Këtë handikap artistik autori e ka kapërcyer në “Ditarët e mjegullës” me sukses...Ngulimi poetik...protonizohet në poezinë për vendlindjen...Gjithçka që produktohet...vjen si perlat e guackave në fundin e shpirtrave njerëzor...Ndjehet...përshtatja e formës me përmbajtjen që e dikton superstanca...kohore që supertohet nga njohjet estetike,...duke krijuar identiktin e një poezie e cila manifeston...gjallëri imazhiniste, duke shtruar me brazdën e vargut...të magjishmen e magjive,...Metafora si deduktor shumfunksional...vjen...gjer në rifinitura...si kori i Nabukosë së Xhuzepe Verdit, ajo është dukuria më fondamente...Furkëza e goditjeve me artileri poetike shtrihet në hapësirë e në kohë...Kjo goditje me mortaja e metafora e shtrinë flurudhën e parabolave ...në thirmën poetike...Kjo alterego për vendin me paranomikë jetësore të një qyteti mimfatik, ka përdorur aliteracionin si vlerë artistike protonike në vargëzim, ka rritur vlerat mesazhiere... aliteracioni...vjen...me gradentë në rritje, amalgama e dhimbjeve...vjen si aliazhe të produktit...Nga bota boheme e poetit marrin frymë materie inerte efemere, introduktë e...
aliteracionit, si një devizë poetike, si një produkt poetik bio-shqiptar. Brusha natyrore vjen si pastel i domosdoshëm...në klorofilin e këtij habitati natyror..., ku gjallon shuminë e poezive...me sharmanën natyrore. Elementët e natyrës vijnë si distributor ndjenjave, ndaj...poezia vjen si kadëne...si një rezore... Më entuziazmon fakti se poezia lirike po e gjenë vetveten kohore...”
            Kuptohet që shkruesi ka shmangur e shpërfillur disa nga ligjësitë dhe rregullat e shqiptimit, të përdorimit apo të drejtshkrimit të gjuhës shqipe në këtë shkrim, duke përdorur mbi pesëdhjetë e sa fjalë të huaja të panevojshme, të cilave u përgjigjet më së miri kuptimi i fjalëve të gjuhës shqipe. Mbështetur në fjalorët italisht e anglisht dhe në përvojën e gjatë shkrimore po përpiqem nëpërmjet përkthimit t’i japë kuptimin sa më korrekt shkrimit shqip të këtyre koncepteve me prejardhje nga gjuhët e huaja: ”Këtë përhumbje mendore, mangësi apo paaftësi profesionale artistike (jo handikap) në vëllimin poetik ”Kohë që s’dashuron”, autori e ka kapërcyer me sukses në vëllimin tjetër “Ditarët e mjegullës”. Ngulmimi (jo ngulimi) poetik ngarkohet pozitivisht (jo protonizohet) në poezinë për vendlindjen...Gjithçka që krijohet vjen nga fundi i shpirtrave njerëzorë si perla e guackave të detit...Ndjehet...përshtatja e formës me përmbajtjen që e dikton niveli i lartë artistik (jo superstanca), i cili mbështetet (jo supertohet) nga njohjet estetike,...duke krijuar një skicë a shëmbëllim të përafërt me fytyrën ose përmbajtjen e poezisë (jo indiktin), e cila proteston (jo manifeston, as marrshon) për imazhe të gjalla (jo imazhiniste), duke shtruar në brazdën e vargut më të magjishmen e magjive. (Do me thënë, sipas shkruesit, krijimet e dy vëllimeve janë shëmbëllim i përafërt i poezive të vërteta)...Metafora, si veprim (jo deduktor) që nxjerr konkluzione nga shumë të dhëna funksionale... vjen...gjer në përsosmëri si ritëm melodioz (jo si rifinitura dhe as si kori i operas “Nabuko” të kompozitorit italian Xhuzepe Verdi)...(Pasi nuk e ka patur e as nuk e ka këtë mision metafora). Metafora është dukuria më thelbësore (jo fondamente) e këtij vëllimi... Forca e efektshmërisë estetike të fjalës poetike shtrihet në hapësirë e në kohë deri në thirmën e poetit... (jo furkëza me të cilën nuk mund të bëhen goditje, sepse ajo përdoret për të tjerrur lesh dhe as me flurudha e as parabola që janë vija e lakuar e udhës që ndjek plumbi kur del nga tyta e armës.)...Ky “unë” ose “rol” i dytë i personalitetit të poetit (jo alterego) në të njëjtën kohë midis reales e imagjinares për vendin me panoramë (jo paranomikë) jetësore të një qyteti që të ushqen me bukuri magjepëse (jo limfatik), ka krijuar përsëritjen (jo aliteracionin) e një grupi fjalësh melodike në fillim të vargjeve si vlerë artistike të vjershërimit (jo si protone), duke rritur vlerat e mesazheve (jo mesazhiere)...sa përsëritja (jo aliteracioni) vjen me nivel në rritje (jo si gradientë). Pesha e dhimbjes (jo amalgama-mbushja e dhëmbëve) vjen si efektshmëri e fuqishme e vlerave artistike. Nga ky shkrues marrim vesh që poeti në fjalë e ka prejardhjen “nga bota boheme”, kuptimi i së cilës,  sipas fjalorit shqip, na bën me dije që autori vjen nga turma e njerëzve endacakë, të cilët bëjnë një jetë të çrregullt e të dhënë pas qejfeve. Këtë nuk e dija dhe pres me dëshirë që poeti të na tregojë komunitetin, të cilit i përket. Po të jetë kështu, qenia e tij poet është një vlerë e shtuar për këtë shtresë të varfër, të vuajtur e të diskriminuar. Furça natyrore (jo brusha) vjen si laps ngjyrosës (jo pastel) i domosdoshëm...në klorofilin e këtij mjedisi (jo habitati) natyror..., ku gjallon shumësinë (jo shuminë) e poezive me sharmin naryror (jo sharmanën). Elementët e natyrës vijnë si shpërndarës të ndjenjave (jo si distributor)...ndaj...poezia vjen si zinxhir (jo si kadëne)...e si reze (jo si rezore). Më entuziazmon fakti se poezia lirike po e gjenë vetveten kohore.” (Të habit fakti që një vëzhgues amator i krahason poezitë me korin e një opere të famshme ose me zinxhirin dhe rezen e dritares apo të derës së shtëpisë. Gjithashtu habia vazhdon me përdorimin pa aspak nevojë të fjalëve nga fjalorët teknik të ndërtimit, të hidrokarbureve apo të teknikës ushtarake, duke i dhënë shkrimit shijen e një vulgarizimi që e ka dëmtuar përmbajtjen e tij. Pastaj si nuk e paska marrë vesh ky që poezia lirike moderne shqiptare e ka marrë veten shumë vite më parë e në vazhdimësi me lirikët e saj të mëdhenjë Naim Frashëri, Ndre Mjeda, Gjergj Fishta, Migjeni, Lasgush Poradeci, Dritero Agolli, Martin Camaj, Agim Vinca, Ali Podrimja, Dhori Qiriazi, Koçi Petriti, Vehbi Skënderi, Jorgo Bllaci, Moikom Zeqo, Bardhyl Londo, Gaspër Pali, Pano Çuka, Viktor Qurku, Xhevahir Spahiu, Gjokë Beci, Frederik Rreshpja, Petrit Ruka, Ndoc Gjetja, Leka Ndoja e të tjerë poetë shumë më të talentuar. Mbështetur në këtë prodhimtari artistike të zhvillimit koherent të poezisë shqipe, urtësia e gjykimit profesional na mëson se lirika moderne shqiptare nuk mori frymë tani me krijimet e të nderuarit poet, për të cilin po flasim.)  Prandaj për askënd nuk është e udhës t’i lejojë vetes të përdorë fjalë të huaja pa vend e pa nevojë në asnjë lloji shkrimi, veçanërisht në letërsi, të cilat nuk i kupton as nuk i përdor lexuesi ynë, si bie fjala: handikap (përhumbje mendore, paaftësi e përgjithshme), proton (pjesë e atomit), protonizohet (bëhet si atomi), produktohet (prodhohet), superstanca (mbi dhoma, dhoma e dytë e nivelit të lartë të një kuvendi popullor), suportohet (mbështetet), indikti (skica ose shëmbëllimi i pamjes së dikujt), manifeston (marshon, proteston), imazhiniste (imazhi-e), rifinitura (imtësia e vijës ose e sipërfaqes së murit, të llaçit ose të betonit), kaprijata (pesë binarë të fortë të kulmit të çatisë, që lidhen në formë trekëndëshi me trarët horizontal të shtëpisë), karraxhata (vende të ngritura si kurriz që vështirësojnë qarkullimin në rrugët automobilistike), kori i operas “Nabuko” të Xhuzepe Verdit e vitit 1841, fondamente (thelbi i një ideje a vepre), furkëza e goditjes (e leshit), flurudha e parabola (vija e lakuar e rrugës që përshkon plumbi), alterego (dyzimi i “unit” ose i “rolit” të personalitetit), aliteracioni (përsëritja), mesazhiere (mesazhi-e), gradentë (gradë, nivel), amalgamë (përzierje për mbushjen e dhëmbëve), aliazhe të produktit (përzierja e disa metaleve në shkrirje), materie inerte efemere (materie e ngurtë si miza e majit), reminishenca (kujtimi, memoria), brusha (furça e dhëmbëve, e rrobave, e këpucëve, e lyerjes), anamneza (historiku i një problemi, i një fenomeni a një sëmundje), introduktion-introduktë (hyrje, parafjalë, parathënie), kadenë (zinxhir), produkt bio (prodhim origjinal), psiko-terapeutike (terapia-sasia e ilaçeve për shërimin e psikikës), pasteli (lapsi ngjyrosës), deduktori (veprim që heq e zbret llogarinë ose nxjerr konkluzione nga disa të dhëna), permanent-e (i,e përhershëm-e), inovativ-e (të ri, të reja), deklamacion (diskutim i lartë me recitim ose diskutim bosh), paradigma (shembull, model), konveksion-i,e (marrëveshje-a), limfatik (organet që prodhojnë plazmën e rruzave të kuqe e të bardha të gjakut për qelizat e trupit të njeriut, të kafshëve e të bimëve), habitati (mjedisi), distributori (shpërndarësi i karburanteve), sharmanën (sharmi-hijeshi, bukuri), devizë (uniformë, formulë e shkurtër, thelbi i diçkajei). Të gjitha këto e të tjera fjalë, janë shqiptuar keq e përdorur grafikisht të deformuara në artikullin “Ditarët poetikë në analizën e një shoqërie”, pa përgjegjësi qytetare, as profesionale dhe as ligjore e shoqërore, duke ndikuar negativisht në shkrimin jo drejt e pastër të gjuhës shqipe dhe në shtrembërimin e përmbajtjes së atyre pjesëve ku janë përdorur për vëllimet në fjalë. Pa lere sa të tjera vazhdon të përdorë në artikullin pasues në të njëjtën gazetë, për veprën e një intelektuali të mirënjohur të qytetit tonë, talenti i spikatur i të cilit në zhanrin e prozës letrare, të dramës e të filmit është shumë mirë në gjendje ta sitë përmbajtjen e tij dhe të marrë ato që i duhen për krijimtarinë letrare, duke lënë jashtë teprinën e servirur nga firot e dijeve profesionale, të cilat i kam skeduar e përkthyer se çfarë kuptimi kanë dhe sa lidhet interpretimi shkencor e gjuhësor i tyre me problemin që ka marrë përsipër të trajtojë vëzhguesi ynë i palodhur.
Nga si duhej të kryhej ky proces shkencor, lind llojshmëria e figuracionit semantik me kolorin e tij si “veshje” virtuale e thelbit të materies poetike, e cila nuk mund të zhvishet nga mendimi poetik i çdo krijuesi. Pasi “veshja” estetike dhe mendimi janë të mbrujtur e të ngjizur si një copë monoliti, sa nuk mund t’i shkëpusë asgjë nga njëri-tjetri. Deri më sot nga njerëzit e ditur me nivel profesional letrar dhe as nga shkrimtarët e shquar të huaj e shqiptar, nuk kam dëgjuar as lexuar në shkrimet e tyre, se materia poetike është “materie inerte efemere”, do me thënë është “materie e ngurtë si miza e majit” me të cilën na qenkan mbrujtur e ngjizur poezitë e këtij autori, siç pohohet në këtë shkrim. Megjithatë këto lirika janë me vlera estetike të mirëqena që pëlqehen nga lexuesit. Çudia nuk pyet më për formulën poetike (devizën), për hyrjen ose parathënien e përsëritjes së tingujve (introduktën e aliteracionit), për prodhimin origjinal shqiptar (produktin bio shqiptar), për mjedisin natyror (habitatin), as për furçën natyrore (brushën), as për lapsin ngjyrosës (pastelin), as për sharmin natyral (sharmanën) dhe as për shpërndarësin e ndjenjave (distributorin) që e sjellin poezinë si zinxhir (jo si kadenë), apo si  reze (jo si rezore) që herë qesh e herë përlotet. Do me thënë si zinxhiri dhe si rezja që herë qeshin e herë përloten (!?) Për këtë arsye figurat letrare nuk mund të ndahen më vete për t’u rreshtuar si “armatim i mënyrës militare” të të menduarit në metodën krijuese të tipologjisë letrare poetike. Me këto argumente shkencore letrare provohet qartazi padobishmëria e përpjekjeve fare pavend, për t’i reshtuar figurat semantike letrare pa iu nështruar një zbërthimi kuptimor filozofiko-estetik, duke mosbërë një analizë të thellë e të hollësishme të të gjithë elementëve që kërkon një proces i tillë letrar. Pasi të gjithë këta elementë janë të “tretur” e të “ngjizur” në tematikën dhe në problematikën e vëllimit poetik, ku i ka mbrujtur përkushtimi profesional i talentit të spikatur. Megjithatë shkrimi i shmanget një analize të tillë nga pamundësia për arsye të ndryshme, ose nga preferencat e familjaritetit euforik, ose nga pa aftësia profesionale për të fshehur mangësitë e nivelit të shkrimit, i cili mjaftohet me një lojë fjalësh panegjiriste si me qenë në një miting militant të megalomanisë politike. Atëherë, nuk mund të bëhet fjalë, për një analizë konkrete profesionale me përmbajtje të thellë shkencore artistike. Pasi për “ditarët poetikë” nuk thuhet se çfarë analize i kanë bërë shoqërisë shqiptare, meqë aty nuk flitet për përmbajtjen e këtij vëllimi dinjitoz me vlera estetiko-letrare të pëlqyeshme e të mirëpritura.
Meraku nuk mund të rrijë pa e tërhequr vëmendjen e ndonjë krijuesi për veprimtarinë botuese. Stafi i gazetës “Bulevard” që nga data e botimit e deri më sot është treguar i paanshëm e me koncepte parimore pluraliste në të gjitha fushat e veprimtarisë jetësore të qarkut tonë, për të shpalosur arritjet e zhvillimit dhe mangësitë e qeverisjes lokale apo të veprimtarisë së sektorit privat. Veçanrisht kjo gazetë është treguar militante në trajtimin e problemeve, shumë dashamirëse e korrekte për të ndihmuar sektorët e kulturës dhe të veprimtarive artistike me debutimin nëpërmjet krijimeve të të gjitha zhanreve letrare e artistike. Hamendësimi i ndonjë krijuesi se mund të botojë e publikojë artikuj apo krijime të çfarëdoshme me tëmeta të theksuara në këtë gazetë, është një tendencë dhe marifet krejtësisht i gabuar dhe fare i panevojshëm e i padobishëm për opinionin letrar. Pasi kjo mënyrë të menduari e të vepruari e ul nivelin e shkrimeve që u duhen e që i presin lexuesit dhe vrugon sadopak dinjitetin e këtij organi mjaft revolucionar e profesional të domosdoshëm për opinionin qytetar. Krijuesit nuk duhet të spekulojnë me ndihmesën dhe parimësinë e drejtuesve të këtij organi realist, të cilët e kanë deklaruar publikisht në faqen e parë të çdo numri se çdo krijues, korrespondent ose artikullshkrues e mban vetë përgjegjësinë për mangësitë profesionale ose dobësitë gjuhësore dhe për vërtetësinë e problematikave të ngritura. Atëherë zotimi i secilit kërkohet të jetë serioz e i menduar mirë, i përgatitur me shumë kujdes nga ana profesionale, shkencore e juridike që t’i japë opinionit qytetar një ushqim kulturologjik me vlera të mirëqena e të mirëpritura. Prandaj spekulimi me këtë liri botimi dhe shpërdorimi i besimit të stafit të gazetës, është i palejueshëm e shumë pavend për cilindo. Me këtë rast, i lutem stafit drejtues të gazatës “Bulevard”, që brenda mundësive organike e financiare, të vendosë një specialsit të zotin në profilin e Gjuhë-letërsisë shqipe për redaktimin e gjithë artikujve apo të krijimeve, të cilët u vijnë për botim. Patjetër besimi është i plotë që rezultatet do të jenë shumë pozitive në të gjitha drejtimet, veçanërisht për cilësinë e botimit të shkrimeve me përmbajtje letrare.  
Duke i mbyllur këto radhë, si i moshuar e me përvojë jo të pakët në krijimtarinë letrare, kam bindjen e besimin se nuk është e tepërt dhe as vonë, për të theksuar me forcë disa përparësi të rëndësishme aktuale për gjithë punëtorët e letrave dhe për çdo specialist të gjuhë-letërsisë që të përmirësohet sa më shpejt gjendja në këtë fushë. Êshtë detyrë e ditës që cilido ta shkruajë drejt e pastër gjuhën shqipe në të gjitha zhanret letrare dhe në gjithë veprimtarinë e mediave vizive e auditive apo nga institucionet shtetërore. Megjithatë kjo ka mbetur si klishe e vjetruar dhe e bastarduar që nuk përfillet e as nuk zbatohet nga disa “biçim” shkruesish, redaktorësh, mësuesish, gazetarësh, apo folësish (spikerash), politikanësh dhe pushtetarësh, deliret e të cilëve e rrahin gjoksin me mburrje para rajasë ose para klaneve të paditura nëpër kafenè, nëpër takime ose aktivitete stimuluese sikur janë “poetë, shkrimtarë, studiues, gazetarë, gojëtarë apo intelektualë e zyrtarë të shquar” të këtij vendi. Dhe masa më e madhe dinjitoze e këtyre specialiteteve intelektuale dhe e disa krijuesve të qarkut tonë i shohin, i lexojnë dhe i dëgjojnë çdo ditë këto gabime, këto shkelje apo faje në ligjërimin dhe në shkrimin e gjuhës së bukur shqipe. Por preferojnë më mirë të heshtin e të tulaten nën “sqetullat” e indiferentizmit duke marrë pozën e sehirxhiut pa u merakosur se gjuha shqipe po prishet, po bastardohet, po harrohet, po mbytet nga yryshi i migracionit të fjalëve të huaja, të cilat ia kanë zënë frymën dhe nuk e lënë të shiptohet e shkruhet sipas ligjësive të saja dhe sipas rregullave që ka përcaktuar Kongresi i Drejtshkrimit dhe sektori i Gjuhësisë të Akademisë së Shkencave shqiptare. U mekën të nderuarit gjuhëtarë dhe të shquarit profesorë apo mësues e pedagogë revolucionarë duke shpjeguar e mësuar dhe kritikuar rastet e shkeljeve flagrante në fushën e gjuhësisë nga “këta biçimë” apo edhe nga institucione të ndryshme shtetërore. Vini rè, si zhvillohet e legjitimohet ky mentalitet i papërgjegjshëm, i pandershëm dhe i palejueshëm në jetën tonë kulturore e artistike. Për një kundravajtje penale, për një vjedhje a veprim korruptiv, për një goditje për shkak të detyrës, për një ofendim në rrugë ose në Kuvendin Popullor, për një keqtrajtim njerëzor ose për një cënim sado të vogël të sigurisë e moszgjidhjes së kërkesave e ankesave të personave në nevojë, vihen në lëvizje me kuje e britma histerike shumë persona, madje shumë deputetë e zyrtarë dhe politikanë e pushtetarë me të gjitha mjetet e kompetencat që kanë në dorë, për t’i dhënë rrugë zgjidhjes ose korigjimit dhe ndëshkimit të tyre. Përveç kësaj bëjnë edhe thirrje “portokalli” për militarizimin e shqiptarëve që të “mbrojnë njëri-tjetrin nga krimi” (!?) Ndërsa për shkeljet e vazhdueshme në fushën e gjuhësisë kjo oligarki politike apo intelektuale nuk ndjehet se është gjallë. Dhe jo vetëm kaq, por edhe i lejon vetes të flasë e shkruajë një duzinë fjalësh të huaja në kundërshtim me ligjet, rregullat dhe me fjalorët e gjuhës sonë shqipe, e cila ia jep mundësinë çdo shqiptari në çdo pozizicion shoqëror, politik ose intelektual që mund të jetë, që t’i shprehë ndjesitë e pikëpamjet, mendimet e ligjërimet, gëzimet e hidhërimet dhe kërkesë-ankesat apo urdhërat e detyrimet e tyre ligjore vetëm në gjuhën e bukur shqipe. Disa barbarizmave, që i kanë rënë më qafë gjuhës sonë me vite e shekuj, profesorati i shquar i gjuhësisë sonë ua ka dhënë pasaportën e shqiptarizmit, duke i përfshirë në fjalorët e gjuhës shqipe. Atëherë, pse u dashka që të gjitha këto kategori personash të pa edukuar e arsimuar me ligjësitë, normat e rregullat e gjuhës letrare shqipe të shkruajnë e flasin me fjalë të hueja gjatë veprimtarisë së tyre personale, shoqërore, krijuese e shtetërore, në vend që të mësojnë e shkruajnë drejt e bukur gjuhën e nënës së tyre? I bëj thirrje gjithë klasës politike shqiptare, të gjitha institucioneve shtetërore e ligjore, arsimore dhe kulturore nga qendra e në bazë dhe tërë intelektualëve, mësuesve e pedagogëve të gjuhë-letërsisë shqipe, krijuesve e gazetarve dhe shkollave të çdo niveli që nën drejtimin dhe udhëheqjen e sektorit të Gjuhësisë të Akademisë së Shkencave dhe të katedrave të gjuhë-letërsisë shqipe të universiteteve tona, të reflektojnë seriozisht duke u përfshirë në një lëvizje revolucionare mbarëkombëtare për ta folur, shkruar e korigjuar drejt e pastër vazhdimisht gjuhën e bukur shqipe. Êshtë tepër e ngutshme, për organet kompetente që të përpunojnë, miratojnë e zbatojnë një ligj me penalizime të rrebta për shkeljet e diktuara kudo e nga kushdo, për ta forcuar kontrollin shtetëror e shkencor në institucionet shtetërore, arsimore e kulturore, në redaksitë e gazetave e të televizioneve dhe në shtëpitë botuese e në klubet e shkrimtarëve me anën e mekanizmave e të strukturave ligjore ekzistuese ose të atyre që mund të ngrihen për nevojat e të ardhmes. Meqë është bërë rregull të lejohen prodhime letrare artistike, shkrime gazetareske, lajme ose ligjërata gojore me gabime të rënda të pafalshme në përdorimin e fjalëve të huaja. Të paisen katedrat, institucionet shtetërore, bibliotekat dhe shtëpitë botuese me redaktorë specialistë të gjuhë-letërsisë shqipe, me fjalorët shqip e drejtshkrimorë dhe me leksikun e fjalëve të huaja që kanë hyrë padrejtësisht e që duhen pastruar patjetër nga gjuha jonë. Po ashtu të pajisen me tekstet e përdorimit të shenjave të pikësimit e të shkrimit drejt të shkronjave “e dhe ë”, “ç e q”, “l e ll”, “gj e xh” dhe me materiale të tjera që mësojnë paraqitjen grafike të shkrimit shqip, të cilat janë botuar deri më sot për pastrimin, pasurimin e drejtshqiptimin e gjuhës shqipe. Kjo do të ishte reforma më frutdhënëse për ta folur, shkruar e zhvilluar sa më drejt e sa më pastër gjuhën e bukur të të parëve tanë. Kam besim dhe shpresoj shumë në mirëkuptimin e reflektimin e politikës e të institucioneve, të intelektualëve e krijuesve dhe të specialistëve të gjuhë-letërsisë e të stafit drejtues të gazetës suaj, për botimin e plotë të këtij vëzhgimi letrar të sinqertë e mjaft konstruktiv.
     Durrës, Qershor 2016                                                                          
















Tuesday 21 June 2016

Biçikleta

                                      Biçikleta
                           (Rrëfime takimesh të shkurtra)    
          Nga Goni :
          “ Kur mora vesh pse ai njeri,  më parë se të vente në shtëpinë e tij, erdhi tek unë, mbeta pa frymë.
           Në fillim, nga  trokitja te dera, mendova se nuk kish kush të ishte tjetër veç atij që prisja, po trokitja ishte e lehtë, gati si e një fëmije, që e kanë dërguar nga shtëpia e fqinjëve, për të kërkuar diçka . Dhe, si zakonisht, ndjeva që qesha  paksa  me dhimbje, duke menduar që me siguri Sili do të ishte, djali i fqinjëve, që sa herë  e dërgonin, trokiste  me ndrojtje a me turp se, sado i vogël, ishte me sedër të madhe dhe nga kjo më dhimbsej shumë, vërtet. Kushedi sa vuante, i shkreti, që prindërit  dërgonin gjithnjë atë për të marrë diçka që s’qenë në gjendje të ma kthenin. Pak vaj, pak qumësht, nje qepë apo dhe gjysmë buke, “se ishte mbyllur dyqani” dhe ata kishin mbetur pa gjë.
          Por jo, nuk ishte Sili.  Ishte i dërguari yt.
          Sa hapa derën, në vend që të më përshëndeste e të më thoshte se përse kishte ardhur, hodhi vështrimin nga të dy anët e rrugës si për t’u siguruar, pastaj, pasi më buzëqeshi lehtë dhe tha “Jam shoku i Todit”, nxorri  nga poshtë trikos së leshtë pakon me lekët që prisja. “ Këtë ma dha te autobuzi në F., për ty, - shtoi ai.- Janë para, janë shumë dhe unë i futa në gji, se s’dihet…Vetëm se nuk i numëruam dhe…
         ”As mos e mendo atë gjë, - e ndërpreva menjëherë. - Todi  ka ditur se kujt t’i besojë. Po ti,  ç’rri aty -i thashë- hyr si në shtëpinë tënde- dhe e tërhoqa nga krahu për ta futur brenda.
     Ai s’donte të hynte, shikoi edhe një herë tjetër nga pas, disi i shqetësuar dhe më tha “Jo , jo, duhet të iki”,  duke bërë një përpjekje të lehtë për të çliruar dorën. “Ku do  vesh  pa provuar rakinë time, nuk ke dëgjuar që unë bëj rakinë më të mirë në Ballkan?- i thashë duke qeshur, thuajse i bindur në atë që thosha. “Jo- nguli këmbë ai- të lutem mos…”, po unë e tërhoqa dhe e ula si të qe i vogël. Rakinë e kisha aty në verandë, te tavolina metalike, dhe ja hodha shpejt e shpejt. Mesa u duk, ai  s’ishte i rakisë, se i mbeti koka nga lulet e oborrit dhe vetëm kur i thashë “Gëzuar!” atëhere e ktheu vështrimin nga unë.
      -  I paske të bukura,-më tha.
      -  Cilat?
      -  Lulet.
      -  Me ato merret gruaja,-  ia ktheva duke parë nga pjergulla e rrushit. – Unë vetëm me rrushin dhe me biçikletat merrem.
      -  E di,– më tha duke m’i ngulur sytë  - Ti me siguri nuk më mban mend, po unë të kam njohur që kur isha i vogël. Me biçikletat e tua e kam mësuar ta ngas biçikletën. Atje ku e ke patur vazhdon ta kesh dyqanin?
     -  Atje, ku do ta kem? – i thashë. Deri tani kemi shpëtuar pa na shtetëzuar. Thonë që dyqanet e vogla te shërbimeve  nuk do t’i shtetëzojnë. Nga kjo kam marrë zemër dhe vendosa të blej disa biçikleta të reja, me okazion.“Mifa”, gjermane. Janë shumë të mira dhe kam frikë se mos mbarojnë. Ngaqë s’kisha aq para sa më duheshin , i kërkova borxh Todit dhe ai m’i dërgoi me ty pa vonesë. Ç’e do, me sa shoh, më duket  se ti s’e pike rakinë në të thatë. Po mos u nxito, prit vetëm pak, se tani është duke më ardhur gruaja. Ajo bën ca gjëra që, kur t’i provosh, nuk do të bëjnë këmbët të ikësh.
    - S’ qëndroj dot më shumë, usta Goni, mos ma merr për keq. Në shtëpi kanë shumë kohë që më presin dhe…
   - Shumë kohë, vërtet? Sa shumë ? - qesha unë, i sigurt që do ta zija mat dhe do ta detyroja të qëndronte.
     Ai më nguli përsëri sytë e tij të mëdhenj, të trishtuar dhe me një farë ngurimi tha:
   - Vite.
   - Vite? Pse, ku paske qënë, jashtë shtetit ?
   - Jo…brenda.
  -  Brenda?- e pyeta pa patur asnje ide.- E ku brenda?
  -  Në burg, - tha ai,  me një zë që iu tjetërsua. Dhe, ndoshta për të mos lënë dyshime,  apo për të mos e zgjatur më tej, shtoi me një psherëtimë të përmbajtur, që mua më ka goditur si me thikë këtu, në mes të gjoksit - tetë vjet për agjitacion dhe propagandë. – Si heshti pak, ngriti kokën, më pa në sy dhe tha : -Sot dola nga burgu.
     -  Sot? Nga burgu ?…Vajte në shtëpi ?…”
     -  Jo. Tani po shkoj.
    E humba dhe, siç të thashë, mbeta pa frymë. Pa gojë po e po. Po ndërkaq ndjeva se diçka duhej t’i thosha. Me kujdes, natyrisht, se sado që e mbaja veten për trim, një fjalë e pamatur mirë, mund të më çonte atje nga kish ardhur ai.
     - E ke larg shtëpinë?
     - Nuk e kam dhe aq afër, -tha duke qeshur lehtë, si për të zvogëluar sakrificën e bërë.- Pothuajse nga fundi i Plazhit të Vjetër.
     -  Ç’ thua, ore, në vend që të veje drejt e  në shtëpi, ke ardhur këtu!  Po si durove?
     -  I dhashë fjalën Todit, që do ta sillja porosinë, sapo të zbrisja nga autobuzi… Po të veja më parë në shtëpi, nuk do të shkëputesha dot për të ardhur këtu.
        S’ munda t’i bëja pyetje tjetër. Mendja më mbeti te ndershmëria e të dënuarit. Ç’njeri ishte ky, që duke  mposhtur dëshirën e jo pak , po tetë viteve tmerrësisht të gjata, në vend që të vraponte për të parë e përqafuar të dashurit e tij, ktheu rrugë e erdhi fillimisht te unë, vetëm e vetëm për të mbajtur fjalën që kish dhënë !?
     - Merr biçikletën time dhe nisu sa më shpejt në shtëpi!- i thashë.
    Nuk pranoi. “Jo,-më tha ai se, po erdha prapë këtu  për ta kthyer, do të ngre dyshime. Ka njerëz, që me siguri i ndjekin lëvizjet e mia. Pse të të rrezikoj kot së koti? ”
     -  Nuk më thua dot ç’agjitacion ke bërë?
 -  Para se të më arrestonin kam punuar në fidanishten e luleve. Atje dikush më denoncoi se kisha  thënë që trëndafili hollandez, ja, ky  që ke dhe ti te kjo vazo, është më i bukuri nga gjithë trëndafilat.
  - Edhè?
  - Edhe nga trëndafilat shqiptarë.
  - Sa herë e kam thënë unë këtë! Pse s’thua që paskam shpëtuar mirë?!
    Ai ngriti supet dhe tha  me një zë që dukej si i frenuar nga kujtime te këqija:
 -  Ke qënë me fat… s’ke patur pranë ndonjë “mik” nga ata që “e kanë për detyrë” të denoncojnë.
 -  Kush të pret në shtëpi?
 -  Nëna dhe gruaja.
 -  Mos e zgjat më, merr biçikletën dhe mos çaj kokë, mbaje sa të kesh nevojë. Me siguri që të duhet dhe ndonjë lek. - Ndërkaq  nisa të hap pakon me lekët që më pruri, po ai më vuri duart sipër dhe s’më la.
 - Nuk besoj,- më tha.- Gruaja punon në “Ullishte”. Do bëjmë dhe ne si gjithë të tjerët. Vetëm se, para se të iki, do të kërkoj diçka.
 - Kërko ç’të duash,- i thashë pa u menduar fare.
-  Një tufë borzilok nga ky këtu. E dua për nënën. -foli ai, tashmë pa ndrojtje. Deri sa u rrita, flinim bashkë dhe ajo poshtë jastëkut vinte gjithmonë një sapun dhe borzilok. Gjithë kohën që flija në burg nuk më ndahej kujtimi i erës së mirë, që vinte nga jastëku me borzilokun e saj.
-  Këpute vetë. Merr dhe disa trëndafila për gruan.
-  Trëndafila jo , -tha ai- jo. Kam frikë se do t’i i kujtojnë shkakun e vuajtjeve që kaluam. Po marr pak jargavan. Prej tij kam patur vetëm kujtime të bukura…
   E këputi, më falënderoi, më pa dhe një herë me sytë ku dallova një ndriçim të lehtë lotësh, pastaj u nda nga unë. Po ikte pa marrë biçikletën. Po nuk e lashë, e detyrova që ta merrte.
   Në fillim pedaloi ngadalë, si fillestar, pas pak e rriti shpejtësinë dhe u zhduk te kthesa djathtas, në fund të rrugës, ku nuk kishte kalimtarë. Ndërkohë,  unë kisha vrojtuar edhe nga ana tjetër e saj dhe thashë i lehtësuar: “S’na pa njeri”. Po menjeherë u kujtova se paskesha qenë frikacak dhe nga kjo ndjeva nje pështjellim të rëndë në stomak, që nuk m’u nda as të nesërmen. Edhe më pas, herëpashere, kur jam kujtuar, njëlloj jam ndjerë. Qetësohesha disi  vetëm duke i thënë vetes: - Mirë, mirë e ke ti, po pse,  bëhet shaka me “Sigurimin e Shtetit”?...
                                                                        ***
    Nga Todi :
    “ Unë s’dija asgjë nga këto,- më tha ai. -Dola te agjencia të gjeja një njeri për t’i dërguar sa më shpejt paratë dajës dhe nisa të vrapoj kur pashë që larg se njerëzit kishin hyrë pothuajse të gjithë brenda në autobus. Erdha rrotull  me shpresë të humbur dhe befas, pas një xhami gjysmë të hapur, vura re fytyrën e dobët, disi të nxirë të Titit. Ngaqë gjeta shokun e gjimnazit, më se të besuar për paratë, tunda duart e ngritura lart që të më shihte. Ai më përshëndeti me një të qeshur, disi të sforcuar, po  unë, nga nxitimi, isha larg analizave që bëra më vonë dhe nuk arrita të vija re te ajo fytyrë vulën e tetë viteve burg.
     Nuk ishim parë me të që nga “Mbrëmja e Maturës”. Kur mbarova universitetin s’u ktheva më në vendlindje, se më ngarkuan me drejtimin teknik të uzinës më të re dhe më të madhe të vendit. Ti e di. Natyrisht, u ndjeva me fat dhe i vlerësuar. Duhej të ishe patjetër anëtar partie në atë detyrë, ku çdo javë vinin për kontroll e “ndihmë” qeveritarë e drejtues të tjerë të lartë. Drejtori më tha se më bënë nder që më besuan si djalë nga një “familje e mirë “dhe“ politikisht e pastër”. Shkurt duhej të bëja çmos për ta justifikuar besimin. Puna më kërkonte ditë e natë dhe difektet, që dilnin edhe atje ku s’i prisje, më mbanin vazhdimisht të lidhur, po ku pyesja unë për gjë tjetër, veç punës?.. Ishte një kohë kur fluturoja nga kënaqësia. Shokët i kisha kryesisht të rinj dhe më dukeshin të tërë të mirë. Ata të gjimnazit ishin shpërndarë nga të katër anët e vendit dhe kur takoja rastësisht ndonjërin, birrat i pinim shpejt e shpejt, në këmbë. Në një nga këto “pesëminutëshe”, njëri prej tyre, Petraqi, më tha se ishte martuar dhe  lulet e dasmës ia kishte përgatitur Titi, të cilit për shkak të “përbërjes së keqe politike”, s’i kishin dhënë të drejtë studimi për në universitet. Fillimisht e kishin lënë pa punë, pastaj e dërguan në fidanishten e luleve, si punëtor të thjeshtë, po fantazia e tij e shartuar me vullnetin e njeriut të rritur me halle, e bënë shpejt një nga lulerritësit më të apasionuar.
        Të them të drejtën, me aq sa mësova nga biseda me shokun, nuk u përqëndrova sa duhej për hallin e Titit, sepse m’u duk më me fat nga disa të tjerë, për të cilët kisha dëgjuar gjëra akoma më të rënda.
        Edhe pse kaloi një kohë shumë e gjatë, unë e dija ende lulishtar dhe  asnjëherë s’dëgjova tjetër gjë për të. Shumë gjëra i mora vesh më pas, nga dajë  Goni. E vërteta është se  më mbeti peng që në ato pak çaste, kur e takova  te autobuzi dhe i dhashë  lekët, “mbarova punën time!” dhe  nga nxitimi nuk e pyeta se ç’kishte bërë pas përfundimit të gjimnazit.  Po këtë e harrova shpejt, sepse duke ditur pak a shumë dhe hallet e tij thashë me vete : bëra mirë që s’fola më shumë, se nuk ishte as  vendi dhe as koha. Shkurt, ligështimi për mungesën e mirësjelljes më kaloi , si thoshim kur ishim në shkollë, “tangent”. Pra,  vetëm sa më preku dhe nuk u ndjeva dhe aq keq. Keq u ndjeva më pas, kur u takova dhe bisedova me dajën, të cilin kisha muaj pa e parë.
         Te ai vajta në një pasdite të nxehtë gushti, kur mezi sigurova të merrja ca ditë leje për të pushuar në plazh. Sapo e takova, vura re që sytë iu përlotën. Mendja më shkoi, si zakonisht, te malli, që, në moshën e tij, të gërryen. 
      “ Ti erdhe, - më tha daja, pas fjalëve që shkëmbehen kur ka kaluar mjaft kohë nga takimi i fundit.-  po ai shoku yt , jo” .
        “ Cili shok ?- e pyeta i çuditur.
        “ Si cili shok? Titi, ai “ i parave”.        
        Kur më pa se si u hutova, daja më tregoi gjithë historinë e asaj pasditeje, duke theksuar sidomos sakrificën e çuditshme të shokut tim. Fliste pa më parë në sy dhe tundte  ngadalë kokën ku, për herë të parë, pashë t’i lexohej mosha nëpër sprërdredhjet e thinjave të shumta, teksa përsëriste si me vete fjalën “e çuditshme”.  
       Në fillim s’mu duk ndonjë çudi e madhe zgjatja e rrugës, që Titi do të detyrohej të bënte deri në shtëpinë e tij. “Po të mos bënim kaq për njëri-tjetrin ne, atëhere ç’kuptim do të kishte shoqëria?” mendova me naivitet. Po ndonëse burgu akoma s’ishte zënë në gojë, fjalët e dajës ishin larg mendimeve të mia dhe po dilnin gjithnjë e me më shumë dhimbje. I përkulur vështrimhumbur te çimentoja gri, vende-vende me pellgje të vogla uji  nga spërkatja e oborrit gjatë vapës, ai dukej se fliste më tepër me gjoks, se sa me zë.  Kur, pa pritur, dëgjova të përmendte tetë vitet e errëta të burgut, fytyra e hequr dhe si nxirë e shokut te autobuzi  m’u përplas në kujtesë. Nuk m’u shfaq, m’u përplas me shpejtësi dhe forcë, si një pellëmbë e zezë e stërmadhe, gur.
       Burgun, jo, kurrë s’do ta kisha menduar.
       As që u mata ta hapja gojën. Diçka më detyronte të heshtja. Dhe e mbetur si një pikë  mes një errëtimi të pamasë heshtjeje, vetja po më dukej e vogël. Edhe zërin e dajës kam përshtypjen që e humba për disa çaste, po kjo nuk zgjati shumë dhe sado me vështirësi, munda ta kapja rrëfimin.
        Nga daja:
        “ Pasi u ndamë, e prita atë djalë me ditë, pastaj me javë dhe me muaj, -vazhdoi  ai, - po hiç. Asnjë shënjë. Edhe po të mos vinte vetë për të  sjellë biçikletën, do ta kish gjetur një njeri për të dërguar të paktën një lajm, pa rënë në sy të atyre që mund ta ndiqnin.  Se, të ishte i parregullt  apo mosmirënjohës, ajo që bëri për ty e për mua, s’më linte të  mendohesha gjatë. Më në fund , s’ka as dy javë dhe lajmi erdhi.  Ma pruri në dyqan një burrë me trup te imët, i veshur në mes të vapës me kostum gri dhe  me jakën e këmishës të hapur, nga ku dukej një fanellë leshi  punuar trashë. Pasi hyri, i hodhi një sy shpejt e shpejt dyqanit dhe pa e zgjatur  më pyeti:
       - Më njeh mua ?
       -Jo, -i thashë,- dhe sytë më rrëshqitën edhe njëherë te fanella e leshtë, sikur prej saj do ta njihja.
       -S’ke faj, jam i ri këtu. Punoj në Degë.
       - Në Degë?! Me se mund të të ndihmoj, - e pyeta pa mundur të ruaja qetësinë.
       - Vështirë se do të arrish të më ndihmosh. Po më përpara do të ballafaqoj me faktin,–tha sikur të qe në zyrë dhe doli pa thënë gjë tjetër.
         Ku nuk më shkoi mendja në ato pak sekonda. Fillimisht, domosdo te Titi, po ngaqë kishte  kaluar shumë kohë që prej ndarjes me të, mendova se mund të isha dhe  viktimë e ndonjë shpifjeje. Prit, i thashë vetes, se s’është çudi të ketë ndonjë biçikletë të vjetër, që kërkon t’ja bëj të re, pa shpenzime. “Kështu janë mësuar këta”- thashë gjithë dëshirë për qënë kjo,  si e keqja  më e vogël.
         Nuk pata më kohë për të menduar të tjera gjëra, kur ai hyri. Në duar kishte një biçikletë.
          E njoha . Ishte ajo, biçikleta që i kisha dhënë Titit, vetëm se e gjymtuar keq dhe gati- gati e tjetërsuar. Ai e mbante peshë me të dy duart, meqë rrotat ishin shtypur e përthyer dhe as që lëviznin. Me siguri deri aty e kishte prurë me ndonjë makinë. S’do ta besoja kurrë që dikush  mund ta njihte biçikletën time në atë gjëndje. Vetëm unë që e kisha mbajtur, riparuar e zbukuruar për vite të tëra me këto duar…
        - E njeh ? -më pyeti ai thatë.
        - Jo, -iu përgjegja me një zë që m’u duk se la shteg për të dyshuar.
        - Thashë, se si usta i vjetër, mund ta kesh patur ndonjëherë në dorë.
        Iu afrova dhe e preka te njëra nga dorezat e saj. Po ç’them dhe unë “ e preka” !   I shtrëngova gishtat pas saj për të përmbajtur veten, vërtet me zor, po arrita amà të mos kuptohesha në ç’gjëndje  isha.
         - Dikur, në të rrallë edhe vinte ndonjë nga këto, po unë i percillja klientët pa bërë gjë, se s’u gjenden pjesë këmbimi. Janë që nga “ Koha e Italisë”.
         - Ta marrë dreqi, ç’ më bëri ai  qelbësiri!
         - Kush?-e pyeta unë.
         - E kisha mirë ore, mirë fare,- foli ai gjithë mllef e me vështrim të përqëndruar te rrota e parë , që s’ishte më rrotë, po lëmsh. -Veja e vija në punë si pashà. Ma mori dje, pa më pyetur, njëri nga shokët tanë, që s’ka as tre muaj që ka ardhur dhe,  duke  kujtuar se biçikleta ngitet pa mësuar, ia hipi. Një të rrëzuar bëri, budallai, përpara gazit të Degës  dhe desh mori dhe shoferin më qafë, pa le biçikletën.
         Biseda hyri në një rrugë, që më më shtyu të shpresoj se nuk isha në rrezik. Po ndërkaq më erdhi në mend si vetëtimë pyetja përcëlluese “Po Titi?” dhe  më mjaftuan vetëm këto dy fjalë që ta humbisja gëzimin e shpresës. Një Zot e di se si  guxova  për të bërë një pyetje tjetër, që ai mund të ma merrte për tallje e kushedi se ç’do të më punonte, po qe se do ta kishte zbuluar në hetime edhe historinë e biçikletës.
       - Nuk më thua, sa lekë e kishe blerë?
       Ai ngriti menjëherë kokën dhe pasi shtrëmbëroi buzët, me një shtirje që ia mbyste mëndjemadhësia, tha:
       - S’është puna te lekët, se e mora  gjatë një kontrolli te shtëpia e njerit që e arrestuam. I kish ngrënë tetë vjet burg ai bir ballisti dhe do të hajë dhe nja shtatë a tetë të tjera,  se s’rrinte rehat. Kujtonte se duke shkruar libra me njerëz të lodhur e të mërzitur nga vështirësitë, u përmbyska shteti! Ç’ke, - më tha pasi vuri re tronditjen time, të vjen keq për një armik?
       - Jo,-iu përgjigja memjëherë dhe, duke kaluar nëpër mend pyetjen se si mund të quhej armik një njeri si Titi, ndjeva që në fytyrë të kisha marrë tashmë një shprehje, që me siguri po më tradhtonte. - Desha të them se kjo biçikletë nuk ka shërim. Nuk gjenden më  pjesë që t’i bëjnë. – Dhe, aty për aty, nga frika, apo nga diçka tjetër, që s’e mora vesh se ç’ishte, sepse qe mbytur nga dhimbja për djalin fatzi, më erdhi në mend ideja për të mos e lenë më në ato duar biçikletën.
         - Nëqoftëse…
          Ai ngriti menjëherë kokën dhe më nguli përsëri sytë.
        - Ç’do të thuash?
        - Nëse nuk të prish punë, lere fare këtë hekurishte të vjetër. Unë do ta zbërthej për t’i marrë ndonjë pjesë, që mund ta shes kur të jetë në hall ndonjëri,  ndërsa çdo gjë tjetër do ta hedh bashkë me mbeturinat e hekurave dhe llamarinave, kur të pastroj dyqanin. Po të presësh nja dy javë, sa të më vijnë disqet e duhura,  do të të ngre një biçikletë të re, se një trup të mirë e kam dhe nuk ke për të paguar gjë, se e di  vetë unë si ta zgjidh punën.
       -  E përse ta dua më këtë gërdallën? - tha ai tërë kënaqësi.  Merre edhe bëj ç’të duash ti me të.  Po vërtet që për dy javë do ta mbledh mendjen?
       -  Pa tjetër,- nxitova t’i them, për ta shqitur sa më parë.
       Nuk e zgjati më. Mori atë që deshte dhe iku.
       Sapo doli, qava si fëmijë.


                                                                    Shumë vite pas këtyre rrëfimeve, për të 
                                                                    cilat më duhet të theksoj se çdo ngjashmëri 
                                                                    që mund të gjeni  me emrat a rrethanat, 
                                                                    nuk është gjithmonë e rastit, kam mësuar    
                                                                    dhe mjaft gjëra të tjera. Po unë s’kam
                                                                    ndërmend të shkruaj një roman. 
                                                                    Mund të më kritikojnë dhe  jo pa të drejtë,
                                                                    për prishje të strukturës së tregimit,
                                                                    po ja që nuk mund të lë pa shtuar
                                                                    ato që kam në zemër. 
                                                                    Shpresoj  që po atje,                                                                                                                                                                  
                                                                    ta gjejnë vendin dhe te ju…

       Me usta Gonin , tashmë nëntëdhjetëvjeçar, piva në një të diel kafe te shtëpia e tij .
      Nuk ngopesha duke parë oborrin, mbushur si gjithnjë me lule.
      Pellgjet e vogla, dikur të errëta, atë mëngjes vezullonin nga copëza pasqyrimesh ku përthyeshin përzierje dritëhijesh  lëvizëse lulesh e qielli.
      Në fund të oborrit, dukej bukuroshja, biçikleta “Bianchi”, ngritur prej kohësh nga duart  e mjeshtrit.
      E gjitha e bardhë, siç kishte emrin. Tërheqëse sa s’ka, me pjesë të nikeluara bukur.
      Po ai nuk i kishte hipur më.
      Priste të zotin.
      Titin?
      Natyrisht, atij donte t’ia falte .
      E priste të kthehej, se vitet kishin kaluar dhe Diktatura  ra.
      Erdhi më në fund dhe dita , në të cilën usta Goni mësoi se Titi kishte vajtur  familjarisht  në një qytet tjetër. Po jo për gjithmonë.
      Priti.
      Dhe nuk priti kot.
      Në të vërtetë Titi, që s’dinte gjë për biçikletën, vonoi, sepse s’donte të vinte pa shlyer borxhin.
      Kur Todi i kish gjetur numrin e telefonit dhe i kishte thënë gjithçka që kishte ndodhur, atë s’e mbajti më vendi.
      Erdhi së bashku me djalin.
      Në dorë mbante një libër me rrëfime që kishte  shkruar për njerëzit dhe për lulet.
      “Todi më tha se lexon shumë dhe kjo më lehtësoi mjaft për dhuratën,- i tha ai në fund të bisedës usta  Gonit.- Ndoshta do të gjesh dhe këtu diçka që ia vlen.” 
     ( Më pas, usta Goni, ma tregoi dhe mua librin e mbushur me shënime për pjesët që i kishin pëlqyer më tepër dhe më tha  “ Lexo vetëm këtë, te kjo faqe, që u hap vetë atje ku do të desha “. Dhe unë lexova vertet aq sa më tha ai, po dhe aq  më mjaftoi për të zbuluar një bukuri të paparë , që më  mrekulloi dhe s’mund të rri pa e shkruar edhe pse, siç e thashë pak më lart, po i prish normat dhe ritmet e  tregimit:
      “ Kur rri pranë jargavanit, i harroj të gjitha ç’kam pësuar në jetë… Pranë tij kujtoj me mall sidomos  Rinën. Punonim bashkë në fidanishten e luleve. Ajo më mësonte të shartoja. Priste sythat e vegjël dhe të gjelbër të trëndafilave dhe, që të mos u thahej lëngu e t’i mbante të freskët, i vinte te goja. Kur fillonte të çante me brisk  lëvoren e  “të egrit”, “ mbaje pak” më thoshte. Unë,  mezi prisja që në buzët e mia të vija sythin dhe të ndjeja ngrohtësinë e buzëve të saj…” 
      “ Më gjej ku të duash, te dikush që ka vuajtur si ai, diçka më të veçantë dhe më delikate se kjo, pastaj flasim,- më tha mjeshtri i vjetër”.
      Për të mos e zgjatur më tej tregimin, po kthehem atje ku e lamë. )
     Gjatë  bisedës me Titin, usta Goni kish venë re se  djali kishte vajtur te biçikleta.
     “ Sille këtu”, i tha me zërin paksa të ngjirur.
      Djali  erdhi me vrap, me të dy duart te timoni, duke tërhequr biçikletën, e cila po vinte krahas tij, e bindur me lehtësi.
      “Të ka thënë babai që tani je në moshë dhe kjo biçikletë është jotja?”
      Djali e lëshoi timonin,  se i ngriti duart për t’i përplasur gjithë gëzim. Për pak bIçikleta ra, po mjeshtri nuk e la të binte.
      Të nesërmen në mëngjes, at’ e bir shkuan buzë detit, pranë shtëpisë së vjetër, ku ishte rrëmbyer dikur  biçikleta.
       Djali duhej  t’ia hipte pikërisht atje ku donte dhe si donte ta shihte në ëndërr Usta Goni.
       Gjatë gjithë rrugës, Titi kujtoi edhe një herë bisedën që bëri me të për librat. Kur ishte përmendur  “Plaku dhe deti” i Hemingueit, mjeshtri i vjetër nuk ia fshehu  zilinë që kishte për Santiagon, peshkatarin plak, që i  kish mbetur në kujtesë tek shihte në ëndërr luanë.
       “Unë nuk shoh ëndërra, i kishte  thënë ai, -duke u mbushur me frymë si përpara një gare, -po sonte  do të desha shumë ta shihja një të tillë me djalin. Dëgjomë mirë:  nesër, herët në mëngjes, pa dalë dielli,   do ta shpiesh që ta  nisë biçikletën në rërën  e njomë, atje ku sapo është tërhequr dallga dhe ku trualli  akoma nuk është forcuar . Ti e di, s’është e lehtë, rrotat do t’i zhyten ca në rërë, po thuaji të mos dorëzohet dhe të pedalojë fort. Kur të ketë marrë shpejtësinë e duhur, aq sa të ndjejë te balli përkëdheljen e flladit , që fryn gjithnjë në çastet e lindjes së diellit, ka për të kuptuar se, sa më gjatë të eci, aq më i  lehtë  do të ndjehet.”
     “  Pa tjetër, babush ”,- i tha Titi.
     “ Zëre se e pashë që tani ëndrrën”,  - e kish mbyllur bisedën ai me një të qeshur të butë .
                                                                          Në darkë, kur ra për të fjetur,
                                                                          nuk e zuri gjumi deri sa tha me vete :
                                                                          “ S’ është ndonjë çudi,
                                                                          ëndërr është.  
                                                                          Edhe mund ta shoh atë djalë…
                                                                          Atje,
                                                                          ndërsa  niset  buzë  detit”…                                                                         


 Bari, maj 2016                                                                                     Harallamb Fandi