Thursday 24 November 2016

KRYETARJA E KOMUNËS SË GJAKOVËS VIZITOI SMOLICËN

 – Nga Tahir Bezhani


tahiriportretv

Tuesday 8 November 2016

PËRCJELLJE CIKLIT

PLAGJIATOR I PASHPALLUR,  I VJEDH ATDHEUT MALLIN
PËRCJELLJE CIKLIT POLIVALENT POETIK  TË POETITT GJOZA
Pa dyshim, me këtë cikël të shkruar me frymëzim sipëran, estetikë, elegancë, ke rënë në shtresa të begata poetike nga të cilat do ti, sigurisht, do të nxjerrësh mjaft gjatë brilante thellësive të tua poetike, sepse  sonda e  frymëzimit me një brilant xixëllues në majë është e dashuruar dhe pasionuar me thellësitë e tij,  ku bujtin brilantet poetike..., brilante që do të zbukurojnë shpirtin njerëzor të lexuesit duke rrezatuar gjatë mbi gjoksin e tij...
Përcjellje kjo që kam dashur ta bëj që pas botimit të librit të parë poetik,“Mozaik” të poetit të talentuar, Roland Gjoza, por rrjedhat e jetës nuk ma dhanë  mundësinë.  
Faslli Haliti

TË DUA MË SHUMË SE VETEN   


Të dua më shumë se veten
dhe shkaktare e harresave je ti
s'ha bukë
s'vë alkool në gojë
kam harruar emrin e poetit
që shkroi 
fryu erë e detit dhe rrëzoi hijen e lisit
dhe më kujtohet kur bie të fle
ashtu krejt papritur
i zhvendose gjërat
zemra si duket s'mbante më
stomaku s'treste
dhe mushkëritë e donin një aparat oksigjeni
të gjitha emocionet si letra të shtrenjta
i le si kompjuteri në ajër
të qarkullojnë në botën e madhe
të emocionojnë të akulltit
mendove dhe për të varfrit
më bëre bamirës me fat
ushqeva tërë pëllumbat e parkut
dhe të pastrehëve iu dhashë para
sa i mirë u bëra
më i mirë se dalai lama
ndihmoja pleq e plaka
dhe iu flisja ëmbël
s'isha unë, jo, s'isha unë
i kisha të tuat
zemër, mushkëri, puthje
se e ndieja
nga vështrimi që më hidhnin nënat e reja
kur iu puthja fëmijët!
ishe ti!
ishe ti vërtet
të dua më shumë se veten!

I HOQA ZINXHIRËT 

I hoqa zinxhirët një nga një
të parin atë të dashurisë
me bosin tim amerikan e prisha kontratën
tani jam i lirë
pa zinxhirë
nju jorku më shkel syrin nga ura e bruklinit ku kalonte treni që më çonte në tajms skuer
në ora 7 fiks
rri mbështetur  te dritarja dhe shikoj katër trenat që më kalojnë mbi çati r, e, f, m
dhe avionët e jfk që s'kanë mbarim
ç'të bëj tani që jam i lirë?
zinxhirët që më kishin lidhur më mbanin lidhur dhe me të tjerët
s'kam më asnjë lidhje
po sa trishtim dhe mërzi!
ia nis nga e para
kërkoj një dashuri
mulates që kam përbri i nxjerr gjuhën dhe lëpij buzët
ajo përsërit të njëjtin veprim dhe kruan pëllëmbën e dorës
do para për kafe dhe cigare
të parin lidh sërish zinxhirin e dashurisë
dhe bosit hebre i trokas për punë
lidh dhe zinxhirin e dytë
i mbërthyer me zinxhirë si skllevërit e piramidave
pres fundin
me zinxhirë
vjen karonti atomik dhe m'i zgjidh

I THEM KAQ HERË HIQ DORË PREJ MEJE


i them kaq herë; hiq dorë prej meje
jam si një gërmadhë me mistere
ditën errësirë
natën t'i shpon sytë terri
të hysh brenda
lakuriq nate të presin
po ti buzët më kërkon dhe më jep burimin
këmishën më zbërthen dhe më jep kraharorin
më ul zinxhirin e pantallonave dhe më jep seksin
kërkon të hysh në lakuriqësinë e dytë
po s'mundesh
ajo s'është as imja
as e zotit
ai më ka zgjedhur veç si shkrues
të gomarllëqeve të tij
po ti gënjehesh
s'kam qenë kurrë më i sinqertë 
se sa te ky varg fatalisti; hiq dorë prej meje!
po ti je grua
s'ke shpirt, as zemër
po një krimb që të bren
kureshtjen
e kanë këtë fat poetët!


E  ÇMENDUR  ËSHTË KJO NDJENJË

e çmendur është kjo ndjenjë
dhe te pemët
dhe te ligatinat e pista plot me lyshtra ku mbin papritmas zhumbrica
unë shkoj nga shkoj dhe kthehem sërish te këto lule ngjyrë gurë kali që kanë mbirë te një e çarë trotuari
dhe ngjyra është si e larë
dhe dielli si diamant pret në qiell pasqyra
dhe unë nga një
bëhem njëmijë
dallga e oqeanit vjen në megapol dhe shtron mbi asfalt një blu saks të ndritshëm 
peshq me ngjyra me gjyslykë dielli
mbathin këpucët e mia
dhe marrin në dorëzim uoll stritin
që me kohë ka hyrë në ujë dhe bëhet më jeshil
ka ardhur koha e dashurisë
nisem dhe unë në takim
s'i shpëtoj dot këtij zakoni të rinisë
më ndjekin pas të gjithë drurët e nju jorkut
zbathur i shkel trampit
zyrën në dawn toun
zogjtë
si tenor e soprano
prej foleve dalin
kërkojnë miminë e puçinit me një arie dashurie
zgjidhni, thotë trampi, cilin grataçiel doni
një papafingo piktori
sa më afër qiellit
i le zgjedhjet trampi
e le dhe melaninë
merr për grua një gjeraqinë që luan rolin e mimisë
e çmendur është kjo ndjenjë
dhe te trampi
si unë
dhe ai
nga një
bëhet njëmijë

dielli si diamant pret në qiell pasqyra


SHKRUAJ  PËRDITË 


shkruaj përditë
kur s'shkruaj jam sëmurë
lexoj, përkthej, merrem me dokrra
ja, që e zbulova sekretin
rrallë e më rrallë, kur më ka buzëqeshur suksesi
e kam huajtur frymëzimin e shenjtë
ashtu fshehtas
me një marrëveshje xhentëllmenësh
në borxhe jam kredhur
e di prej nga më vjen shkëndia hyjnore
po s'kam ç'shpërblim të jap
askush s'më kërkon t'ia kthej
pres një ditë të më trokasin 
një mandat për gjyq të gjej poshtë derës
po asgjë
veç heshtje
jam kredhur në borxhe të tmerrshme
të kishte honorare shkrimi
të paktën honoraret t'i dërgoja
një dorë me kacidhe
po s'kam veç penë e letër
paraja në amerikë s'vjen për poetët
ulem dhe shkruaj si i çmendur
vargje, vargje, vargje
me një frymëzim të huajtur
s'katranosa vetë asgjë të hajrit
ç'më vjen e hedh në letër
plagjiator i pashpallur
i vjedh atdheut mallin


PO E HUMBJA 

po e humbja si qytetërimin e vjetër balta dhe pluhuri
veç sytë i kishin mbetur përjashta
në një stinë të ndritshme
kur mjelma blu e amerikës së veriut bënte dashuri në drurë
me mjelmën e kuqe të amazonës 
pra, ishte pranverë
po veç me një flatër
tjetrën e kishe marrë ti nën dhe
po humbje dhe sytë
dhe hëna më s'do të dilte netve
fshehur qepallave të tua
dhe dielli
zjarrin do të humbte
prej syrit tënd që mbante ballancën
s'kish më epshe
qenë platitur dhe tufanet
deti me valë të vogla si buzë foshnjeje
ai sy që po e vajzëronte botën
kish kaq shumë poezi
sa vetë esenini ish ngjallur
me smoking dhe bastun në dorë shkonte mespërmes parisit
i dehur si maji kur kanë lulëzuar dhe hithrat
ai syri yt ka mbetur ende pa e mbuluar krejt rrënojat
vetëm ai sy mëngjesi
ende pa dalë dielli
kur hëna është nisur për në mbrëmje


IRIS TË KUQ 

s'të putha dot atëherë kur duhej
tani që erdhi koha ti s'ke më buzë
si iris të kuq që i zë vjeshta me furtunë
i vyshk
i këput
buzët
ia mora hua ëndrrës
aq të bukura ishin
sa më bënë fatkeq
prej mungesës së mishit
jo, s'isha asnjëherë poet
s'të dashurova dot në ëndërr
të doja të zhveshur
gjinjtë përpjetë 
thithkat ndër dhëmbë
kofshët që bëhen gërshërë e hënës
vagina zbuluar si misteri
po s'qenë mish
veç iluzion 
tani që erdhi koha e dashurisë
na zuri vjeshta me re
kur thahen irisët e kuq
vyshken
dhe këputen
do të mësohem të dashuroj në ëndërr


PREJ TË GJITHA DASHURIVE QË PATA

prej të gjitha dashurive që pata
aq të shkurtra
dhe gjithmonë në pranverë kur çelnin lulet
atë mbaj mend
prej mosvëmendjes
as ma varte, as më bënte lajka;
ah, këto kaçurrelkat e tua!
s'më krahasonte me personazhe romanesh
as poezinë s'ma lexonte
as të bukur s'më quante
për të gjitha këto dështime të mia
unë synova suksesin dhe e arrita
s'ishte maj, po fund shtatori
kur i dhurova karafilin e fundit 
një vishnje të errët
me njëqind fletë të dhëmbëzuara
që ishin gati t'i ngulnin dhëmbët çdo zemre
dhe kundërmonte më fort se channel
e vuri në hundë
dhe ishte e para herë që shpërtheu;
o, ç'aromë e mrekullueshme!
dhe më la që të puthja
nuk kam parë dashuri si kjo
që të mos të të duan!
ja, ky ishte fillimi
pastaj ajo u çmend për mua
ishte gruaja!

ORA SHTATË E MBRËMJES
ora shtatë e mbrëmjes 
unë shkruaj
karrocat mondane të nëntëqindës kalojnë nëpër cirkuid kolomb dhe avenjunë e pestë
çojnë zonjat në operan metropolitan
mbushen restorantet dhe teatrot te avenju e shtatë
në hotelet e famshëm të americas avenue dhe rockfeller center zonjat me kamelje mbushin dhomat e rezervuara
nju jorku i ngjan një titaniku në oqean
jo si tragjedi
po si farsë
ç'dua unë këtu, moj hënë?
po ti çdo mbi këto rrokaqiej?
në amerikë as një fustan s'të qepën
të lanë fukara
e kthej me fund dhe më duket se do të kem sukses
kur më del pija dua t'ia heq vetes
veç ti më qetëson
kujtim i largët
hipi tek ti dhe shkoj me shpejtësinë e zërit
ora shtatë e mbrëmjes

DAL NATËN TË NDEZ QIRINJ

dal natën të ndez qirinj në varre, të zgjoj poetët e mi të varfër
që s'e njohën famën, po mjerimin dhe turpin dhe barkun s'e mbushën me bukë
dashuruan vargun më shumë se gruan dhe asaj më fort i kënduan
famën e donin ashtu fshehtas, po qielli i tyre i mbyllur prej furtunës mbeti
s'u hap njëherë qielli me njëmilion yje, për ta të pikonte të paktën veç njëri
të marrë nëpër këmbë poetët e mi të varfër që veç ëndërruan një jetë më të mirë
dhe dashuruan gratë më të bukura që asnjëherë s'ua vërshëllyen
se ata xhepat bosh i kishin dhe të bukur s'i kish bërë natyra
dal natën të ndez qirinj në varre dhe shoh barin që është rritur, gramin dhe ferrat
aty më tej gjarpri lëviz dhe një grerëz ngrihet, më rrethojnë lypsarë dhe nëna të mjera
që për një kacidhe janë gati të pastrojnë varret nga barërat e këqija 
t'i lajnë dhe t'i shplajnë mermerët që nxijnë, t'i nxjerrin në pah varret e poetëve
nën hënë të shkëlqejnë dhe nën yjet që në supe atyre s'iu ranë, po veç shkëlqyen në supe kriminelësh
një klithmë qyqeje dhe një furtunë dritash të kuqe vijnë prej qytetit të dafrungave dhe orgjive
atje bëjnë qejf mashtruesit dhe rezilët që s'dinë ç'është rima apo ritmi në një poezi divinë
po veç lexojnë markat e armëve dhe të makinave dhe i mësojnë përmendësh si poetët homerin
unë dal natën të ndez qirinj në varre dhe shoh poetët e mi si ngrihen vertikal mbi mermerë
dhe më duken varret monumente që lëvizin dhe ajri i natës plot me yje sikur në qiej lart i ndih
u desh të vdisnin që të kishin dhe ata monumente, paçka se nuk duket njeri
dhe lule nuk sjell askush, veç ferra dhe grami i ka mbështjellë, si një hakmarrje
i kanë harruar poetët, se sot s'këndojnë të vërtetët, po kuakin bretkosat në moçale
dal natën të ndez qirinj në varre, të zgjoj poetët e mi të varfër
t'iu them se monument s'kishin në gjallje, po kanë në vdekje varret!

FATI I KEQ I POETËVE

                           për Frederik Rreshpjen

fati i keq i poetëve që e kanë në ballë shkëndijën
e një ylli plot shkëlqim
po s'i duan prej këtij ylli ata që s'e kanë dhe ata janë shumë
po yjet i duan 
se budallenjtë nuk ngopen me yje dhe e kanë mbushur pazarin e tyre me yje të gënjeshtërt
s'kanë fat poetët, se në gjallje dështojnë
dhe në vdekje, ç'ju duhet lavdia?
i poshtëruan
i fyen
i morën nëpër këmbë
i treguan me gisht si të çmendur që s'dinë ç'është jeta
se nuk e vrasin për modë dhe arturina
për pazare tavolinash të pista
merren me veten
që e kanë lidhur me fije peri të shenjtë me engjëjt në eternita
dhe rrinë shtrembër në ajër
shkojnë në anën e kundërt të nderit dhe zakonit
s'i njohin ligjet tokësore
dhe armiqtë i ndjekin
armiqtë e panjohur të rregullit
të shthurur janë bohemianët e mi
dhe varfëria pas i ndjek si qen 
aspak të kujdesshëm kur paraqiten në festa që i urrejnë prej falsitetit
se s'dinë të kujdesen
maskën e hipokrizisë nga fytyra duhet të mos e heqin
as buzëqeshjen servile
kurrizin të thyejnë
e fjalët t'i zgjedhin
për zhaptrashët e pushtetit
gafa bëjnë 
dhe mëkate
ata e dinë ç'heqin
të pakorigjueshëm janë si kriminelët
edhe sikur t'iu vënë litarin në fyt dhe t'i varin
s'pyesin për vdekjen, po për vargun
kjo i çmend vulgarët
ç'racë prej të marrësh!
kot rroni në këtë botë trutharësh, o poetët e mi të qiellit
më mirë shkoni lart
trokisni në blunë e ndritshme të hapësirës
prisni të hapet për ju
dhe të zhdukeni!
s'është kjo tokë e fëlliqur për shpirtbardhët
se këtu rrojnë zuzarët!
dhe gratë s'iu duruan 
ju lanë
fëmijët ju përbuzën se ju s'nxorët para
dhe me vargun tuaj u tallën ziliqarët
miqtë armiqtë tuaj
se ata i trembte ylli
në ballin tuaj të lartë!
të ndohtë jeni
dhe me zhele e shtyni
s'vutë parfum
për ju 
gjer në fund harxhuan aromën lulet
buka iu dha dhe lypësit
për ju
s'kishte!
rrugëve ju lanë të zvarriteshit
të mos gjenit kurrë qetësi
dhe strukjen
diku
prej dhimbjeve mbledhur grusht
jua përgjuan
vdisni shpejt, të shpëtojmë prej jush
s'iu duam!
po lapsin e thyer harruan
dhe letrën e zhubrosur
ku ylli juaj kish pikuar
nuk ju përcollën për në banesën e fundit
po pinë sa u bënë thumb
dhe ju shanë
dhe ju mallkuan
po a shahen, a mallkohen të vdekurit?
ju e bëtë! prandaj vuani
dhe s'e doni veten
kur vargu i poeteve gjëmon me dritë aureole
dhe ju s'keni ç'ti bëni
të mundur jeni
po hiqeni fitimtarë
ju
dështakë të përjetshëm
eternitaja
dhe qielli
dhe engjëjt
dhe gjithë ç'përmban libri i librave, bibla
janë të poetëve
ju tavolina e pistë ju ka mbetur
gota e rakisë
dhe kënga
për cicat e mëdha të didisë me tallava
kur ju kujtojnë poetët
ju bie damllaja!
kështu u ndanë punët
dështakët pa yll në ballë gëzojnë jetën

përjetësinë poetët!

Sunday 6 November 2016

RËNIA

Jemi  në fund së një epoke, muzikanti u zhduk siç u zhduk poeti ... Është kjo vetëdije e thellë që e bën madhështinë e poezisë së Różewicz-it. Pak poetë të shekullit XX e kanë pasur kaq të kulluar perceptimin e fundit të një civilizimi dhe të artit të tij më madhështor, sa poeti polak.
TADEUSZ RÓŻEWICZ 1921 -2014
Tadeusz Różewicz  (Radomsko, 9 tetor 1921 – Breslavia, 24 prill 2014 ) ka qenë  poet,, dramaturgo dhe shkrimtar polack
RËNIA 
APO ELEMENTE VERTIKALE DHE HORIZONTALE NË JETËN E NJERIUT BASHKËKOHOR
Shumë
shumë kohë më parë
na ishte një fund solid
që njeriu mund
ta prekte
***
njeriu që shtrihej aty
në sajë të shkujdesjes së tij
ose me ndihmën e të afërmit
shihej me frikë
interes
urrejtje
gëzim
tregohej me gisht
por ai nganjëherë
çohej
ngrihej përsëri
i ndotur dhe i lagur qull 
***
Ishte një fund solid
mund të themi
një fund borgjez 
***
një fund ishte për zonjat
një tjetër për zotërinjtë
në ato kohëra kishte
për shembull gra të korruptuara
të diskredituara
bankierë të falimentuar
një kategori
gati e panjohur sot
fondin e vet kishte politikani
prifti biznesmeni nëpunësi
arkëtari dhe eruditi
dikur kishte dhe një fund tjetër
sot ekziston ende një kujtim
amullt
por fund nuk ka më
dhe askush
s’mund ta prek
ose të mbetet në fund
***             
Fundi që kujtojnë
prindërit tanë
ishte diçka konstante
në fund
megjithatë
ishte
i specifikuar
njeriu i humbur
njeriu që kishte gabuar
njeriu
që ngrihej sërish
nga fundi  


***
nga fundi mund edhe
të shtrinin  krahët për thirrur "nga thellësia"
tani këto gjeste
nuk kanë asnjë kuptim
në botën bashkëkohore
fundi u hoq
***
rënia e pandërprerë
nuk favorizon qëndrime
piktoreske pozicione
të forta
***
La Chute Rënia
është ende e mundur
vetëm në letërsi
në ëndërra në ethe
kujtoni rrëfenjën
***
mbi njeriun e ndershëm
***
s’rendi në ndihmë
të njeriut që predikonte “degjenerimin” 
për njeriun që praktikonte "degjenerimin"
gënjente e qëllonin me shuplakë
për këtë besim
***
i ndieri i madh, mbase, i fundit
moralist bashkëkohor francez
e mori çmimin
në vitin 1957
***
sa të pafajshme ishin rëniet
***
kujtoni
rrëfimet
e lashta
të Peshkopit të Hippo Regiusit
***
Ishte një dardhë afër vreshtit tonë,
që nuk joshte as me pamjen, as me shijen e saj.
Ne të rinjtë e përbuzur pasi i zgjatim shumë
shakatë tona nëpër rrugë, sipas një zakoni
famëkeq, shkuam atje në mes të natës,
për të shkundur pemën e për të vjelur dardhat.
Volëm në të një sasi të madhe, por jo për të bërë me to
një banket, por që t’ua hedhur derrave.
Edhe nëse shijuam ndonjë kokërr, qe vetëm për
të shijuar diçka të ndaluar. Ja zemra ime, Zot,
ja zemra ime për të cilën pate mëshirë,
kur ajo u gjend në fund të humnerës ...

***
«Në fund të humnerës»
***
mëkatarë dhe pendimtarë
martirë të shenjtë të letërsisë
qengjat e mi
jeni si fëmijë në gji
që do të hyjnë në Mbretërinë
(mëkat që ajo nuk ekziston)
***
- Ju, o atë, besoni në Zot? - bërtiti përsëri
Stavrogini
- Po, unë besoj.
-Thuhet se besimi lëviz malet. Nëse një
beson dhe i jep urdhër  malit të lëvizë, ai po
do të lëvizë ... më fal për pamaturinë, por më intereson
të di nëse ju, o atë, do ta lëvizni malin?
***
Pyetje të tilla bënte "përbindshi" Stavrogin
dhe kujtoni ëndrrën e tij 
tablonë e Claude Lorrenit
në Galerinë e Drezdës
«Këtu jetuan njerëz shumë të bukur»
Kamys
La Chute Rënia
Ah, i shtrenjti im, për njeriun që është vetëm,
pa Zot e pa padron, pesha e ditëve është e tmerrshme

***

Ai mundës me zemër fëmije
imagjinonte
se kanalet koncentrike të Amsterdamit
qenë një rreth i ferrit
të ferrit borgjez
natyrisht
«Këtu jemi në raundin e fundit»
i thoshte një shoku të rastit
në bar
moralisti i fundit
i letërsisë franceze
që e mori nga fëmijëria
besimin në Fund
Duhej të besonte thellësisht në njeriun
Duhej ta donte thellësisht Dostojevskin
duhej të vuante sepse
nuk ka ferr 
qill Qengji
gënjeshtra
i dukej se kishte zbuluar fundin
që të shtrihej në fundin
ku do të binte
***
Përkundrazi
***             
fund nuk kishte më
e kuptoi pa dashur
një zonjush nga Parisi
dhe thuri një poemë
mbi aktitn seksual mirëdita trishtim
mbi vdekjen mirëdita trishtim
dhe lexuesit mirënjohës
nga të dyja anët
e asaj që u thirrje më pas
“cortina e hekurt”
e blenin
me peshë ari
ajo zonjusha zonjë
ajo zonjushë ajo zonjë
e kuptoi se Fund nuk ka
se nuk ka rrathë të ferrit
dhe s’ka ringjallje
dhe nuk ka Rënie
E gjithçka zhvillohet
në hapësirën e njohur
të kufizuar
midis
Rajonit të lashtë të gjinisë
rajonit pubisit
dhe rajonit gojor
***
dhe ajo që dikur ishte
holli i ferrit
u transformua
nga një shkrimtare e njohur
në një holl
vagine
***
Pyesni prindërit
ndoshta e kujtojnë ende
pamjen e Fundit të vjetër
fundin  e mjerimit
fundin e jetës
fundin moral
***
"Dolce Vita"
ose Kristina Keller
jetonte në fund
raporti i lord Denningut
pohon
krejt të kundërtën
Mali i Pubisit
nga kjo majë
shtrihen horizonte
të gjerë në rritje
ku janë majat
ku është gremina
ku është fundi
***
ndonjëherë kam përshtypjen
se fundi i bashkëkohësve
gjendet paksa nën sipërfaqen
e jetës
por mbase është një iluzion i mëtejshëm
mbase ekziston "ditëve tona"
nevoja për të ndërtuar
një fund të ri
të përshtatshëm
për nevojat tona
***   
Botë  Qeni
sepse ky kuadër më bëri
një përshtypja të madhe që rritet ende
që rritet përherë
Botë  Qeni një grusht në fytyrë
Botë Qeni film pa yje
Botë Qeni
ku hahet vallëzohet  vriten kafshët
"bëhet dashuri" kërcehet lutet vdiset
reportazh me ngjyra
për agoninë
për agoninë e pleqve
për kuzhinën kineze
për agonia e një peshkaqeni
për erëzat
për vrasjen e pleqve
për makinat
kujtoj bluarjen e formave
shtypjen e metalit
poteren dhe gërvishtjen
asgjësimin e karrocerive
rropullitë e brendshme metalike të makinave omobilave
varreza e automobilave
një mënyrë tjetër pikturuari
tablo me ritëm të muzikës qiellore
në Paris gjurma e trupit mbi kanavacë të bardhë
vello e Shën Veronikës
fytyrat e artit
gojët e milionerëve dhe të grave të tyre
tiganisja e milingonave insekteve  dhe larvave
pirgje të zeza në legena argjendi
buzët e atij që ha
buzë të kuqe në Botën e Qenit
buzë të mëdha  me shkëlqim të kuq
vëtiten në Botën e Qenit
***
Pastaj nisi diskutimi   
mbi  kapitulli III e skemës përkatës në Kishë
për popullin e Perëndisë dhe i laikut
***
Cardinal Ruffini
shpjegoi
se koncepti i Popullit të Perëndisë
është mjaft i pasaktë
pasi Kapitulli III
s’e mori shumicën e cilësuar të votave 
iu dërgua
Komisionit  Liturgjik
për rishqyrtim
***
Ishte një dardhë në afërsitë e  vreshtit tonë,
që nuk joshte  as për pamjen, as për shijen ...
rrëfeu Agustini
***
keni vënë re se
brendsitë e shtëpive moderne të Perëndisë
të kujtojnë
sallën e pritjes të një stacioni hekurudhor
të një aeroporti
***
Duke rënë
nuk mund të marrim formën
e një pozicioni sakral
simbolet e pushtetit bien dore
***
duke rënë kultivojmë kopshtet tona
duke rënë rrisim fëmijët tanë
duke rënë lexojmë klasikët
duke rënë eliminojmë mbiemrat
***
fjala Bie nuk është
fjalë e saktë
nuk sqaron lëvizjen e trupit
dhe të shpirtit
në të cilën vrapon njeriu bashkëkohor
***
njerëzit rebelë
engjëjt e mallkuar
binin teposhtë
njeriu bashkëkohor
bie në të gjitha drejtimet
në të njëjtën kohë
poshtë lart anash
në formën e trëndafilit të erërave
***
një herë e një kohë bihej
dhe ngrihej
vertikalisht
Tani bihet
horizontalisht
***
1963 në Facen e tretë, 1968

Përktheu: Faslli Haliti