1 Prill!

1 Prill!

Tregim

Nga Pierre-Pandeli Simsia

Jashtë shiu vazhdonte të binte imët dhe shtruar.

Dhoma e shtëpisë ishte e madhe dhe mezi ngrohej.

Violeta hapi derën e stufës dhe futi dy dru të tjera. Vazhdonte të ndjente gëzimin për fejesën e Valbonës.

Nga jashtë, disa pika shiu trokitën në xhamin e dritares si për ta ftuar të ulej edhe ajo në minderin pranë dhe të sodiste atë peisazh pranvere, që në atë ditë të parë të prillit dita dukej e zymtë.

U ul mbi minder. Vështroi drurët e pemëve të lagura me gjethet e tyre të njoma të porsadala.

"Rrënka shi me erë" - the me vete dhe mendja i shkoi përsëri tek i shoqi, Dhori. "Pse u vonua shumë sot edhe ky i uruar? Shkoi ora 3!"

U çua nga minderi dhe shkoi përsëri te stufa. Në anë të saj kishte lënë tenxheren e gjellës. Fasulet e ziera kishin zënë një cipë të hollë sipër. Nuk po i kujtohej, nëse i kishte hedhur kripë gjellës apo jo. Mori lugën që e kishte lënë mbi një pjatë aty pranë dhe filloi të trazojë gjellën. Një fjollë tymi doli nga dera e stufës dhe i kaloi para fytyrës. Ajo ndjeu erën e druve të djegura. Shkoi përsëri te dritarja dhe u ul mbi minder.

Nga dritarja e dhomës ku rrinte dukej avllia dhe porta e shtëpisë, kështu që edhe Dhorin do ta shihte kur të vinte.

I dukej se ai po vonohej më shumë nga ditët e tjera. Mezi po e priste, donte t'ia thoshte edhe atij sa më parë lajmin për fejesën e Valbonës.

" Lavdi o Zot, që ia hape fatin edhe asaj çupe. Çupë e mirë është, sa s'ka ku të vejë, por, ç'ti bësh fatit! Vetëm me fatin nuk hahesh dot. Lavdi o Zot! Si për vajzën time po gëzohem. Epo, vajza jonë është, komshi të vjetër jemi. Kot s'e kanë thënë të parët tanë atë shprehjen: "Njeriu do vejë në ditën dhe fatin e tij" Ja, i erdhi fati edhe asaj çupe. Mendove o Zot edhe për atë, se nuk është e pakët, është 30-të vjeçe. Si harrova ta pyes Ritën, nga është dhëndri! Ndoshta edhe ajo nuk e di, sapo ia tha Manjola dhe erdhi e ma dha mua lajmin e mirë. Manjola...! Po Manjolës, kush i tha? Nga e mori vesh? Apo, shoqe me shoqe. Jo, ç'ne shoqe, ato s'janë moshatare! Manjola vjet sikur i mbushi të njëzetat. Hajt tani edhe Manjolës një fat i mirë, heqtë këmbën zvarë Valbona edhe për të..."

Tringëllima e ziles së portës ia prishi mendimet. Që kur kishte qenë gjallë i vjehri, te trari sipër portës kishte vënë një zile hekuri dhe, sa herë hapej e mbyllej porta, zilja tingëllonte fort, sa edhe në dhomën më të thellë të shtëpisë të ishe e dëgjoje tringëllimën e saj.

Porta u hap me një gërvimë. Ajo pa Dhorin të hyjë brenda. U ngrit nga minderi dhe shkoi të hapë derën e dhomës.

Dhori ishte lagur pothuajse i tëri. Me një shprehje të zymtë në fytyrë ku i dallohej qartë nervozizmi, po ngjiste shkallët e drunjta.

- Ku je, ç'u bëre? - i tha ajo, duke mbajtur me njërën dorë derën e hapur të dhomës.

Dhori ngjiti edhe shkallën e fundit. Vështrimin e kishte të rreptë; iu afrua të shoqes, e pa në sy dhe shtrëngoi dhëmbët. - Rrufjanka! Edepzëska! Kurrë burrë mos u gjendtë për atë! - mërmëriti me zë të ulët, rrënkoi me vete dhe hyri në dhomë; iu afrua stufës. Violeta po e shihte e hutuar dhe s'po kuptonte ç'po ndodhte. Hyri edhe ajo në dhomë duke i shkuar nga pas.- Ç'ka ndodhur? e pyeti e trembur.- Opo, është rrufjankë ajo, - tha Dhori duke hequr xhaketën e lagur. Violeta ia mori nga duart duke e parë në sy si për t'i thënë, hë, vazhdo, ç'farë të ka ndodhur?

- Unë e kam pjellë dy herë atë. Ç'më pandeh mua ajo, shokun e saj?

Violeta ishte hutuar dhe s'po kuptonte përse bëhej fjalë.

- Më bjer benevreket; nuk e shikon si jam bërë? Jam lagur i tëri, që u lagtë dhe mos u thaftë kurrë.

E shoqja shkoi te dollapi i rrobave, nxorri një palë benevreke dhe një fanellë. - Shumë qenke lagur sot - i tha, duke ia dhënë rrobat.

- Edepsëzka! - mërmëriti përsëri Dhori.

- Ulu - i tha e shoqja, ndërsa ai po fshinte kokën me peshqir.

- Do ulem, do ulem, - tha dhe u ul në minderin pranë sobës.

- Për kë edepsëzkë po flet?

Dhori nuk foli, zgjati duart pranë sobës për t'u ngrohur.

- Kohë e keqe po bën sot, si dimër. Do ulemi të hamë drekë, apo do thahesh njëherë - e pyeti Violeta.

Edhe bukë do hamë, por të marr një afsh të ngrohtë njëherë.

E shoqja shtroi mbulesën e tavolinës dhe filloi të presë bukën. I hodhi një shikim shkarazi të shoqit me bisht të syrit.

- E di ç'më bëri sot ajo rrufjanka e Taqit? - filloi Dhori të flasë. Violeta lëshoi thikën e bukës mbi tavolinë dhe iu afrua të shoqit; u ul pranë tij.

- Për kë rrufjankë e ke fjalën?

- Për thuthuqkën e Taqit, që kurrë burrë mos u gjendtë për të.

- Kush Taq, Taqi ynë?

- Taqi yt, se unë s'kam të bëj me të. Po edhe ti, ç'farë kushurinj jeni, po nejse...

- Njeriu kur bëhet me tjetrin nuk pyet nëse je gjak apo jo. Po hë, vazhdo, ç'farë të ka ndodhur?

- Vdiq i ndjeri Taq, po ç'farë la prapa, një thuthuqkë, që kurrë burrë mos u gjendtë për të.

- Shshsht, se është gjynah nga Zoti, është edhe çupë. Mos e mallko deri te fati. Është gjynah edhe për të ëmën, Dafinën; ajo e di si po i rrit, grua e ve, pa burrë.

- Si nuk i ka ngjarë fare Dafinës; as nga Taqi nuk ka ngjarë. Ajo tjetra e motra, është më e vogël dhe nuk e njoh mirë, po kjo e madhja, Manjola, mjerrë kujt do t'ia zërë derën...

- Lëri tani mallkimet me fatet e të tjerëve se është gjynah, janë punët e Zotit ato. Më thuaj, ç'farë të ka ndodhur?

- Poo... ishim të dy me Milton. Edhe ai i papunë si unë. Ku të shkojmë, ku të mos shkojmë; i rramë tre katër herë rrugëve të qytetit. Hall të madh e ka zënë edhe atë të shkretin. E bija, Valbona, i ka mbushur 30-të vjeçe. Djali, po edhe ai nuk është i pakët, dy vjetë më i vogël se e motra. Edhe ai tjetri po i shkon 24 vjeç. Atë po më thoshte: Jam në hall të madh Dhori, ngushtë nga shtëpia, ngushtë nga ekonomia. Po ekonomisë, ç'i dhjet t'ëmën; se nuk hëngra tre herë bukë në ditë, do ha njëherë, por fatit të çupës ç'farë ti bëj, që nuk po i del, të iki edhe ajo si gjithë shoqet në rehatin e saj. Çunat të bëjnë ç'të duan, çuna janë ata.

- Për kë Milto e ke fjalën, për Milton e Sofijes? - e pyeti e shoqja e habitur.

- Jo po, të Maries. Një Milto kemi ne këtu. Kush Milto tjetër ka këtu në lagje çupë që po i ikën mosha?

- Uaa! Po ajo... - e ndërpreu të folurën Violeta, duke pritur të vazhdonte bisedën e porsanisur i shoqi.

- Eee, ajo, ajo! Nuk të pyet njeri sot po të kaloi pak mosha. Si ka ardhur koha tani. Ma tha vetë me gojën e tij Miltoja: "Mosha e saj tani, besoj se nuk gjen më djem beqarë" Sikur po kërkonte ndihmë edhe nga unë.

Violeta ndjeu një drithërimë habie; po e kundronte me mosbesim. S'po kuptonte ç'po ndodhte, gati sa nuk i tha për fejesën e Valbonës, por e mblodhi veten menjëherë. U përpoq të kthjellojë mendimet. Po mendonte edhe për Manjolën; pse Dhori po shfrynte gjithë atë duf kundër saj.

- Po Manjolën, ku e takove? - e pyeti, si për t'i kujtuar të vazhdonte bisedën e porsanisur.

- Pamë qiellin që po mbyllej me re të murme e thamë të kthehemi në shtëpi pa na zënë ndonjë shi i madh. Ai na zuri që na zuri. Sikur e hapi njeri me dorë rrubinetën e çesmës, ashtu u hap edhe gryka e qiellit. Sapo u ndava me Milton, nga prapa, dëgjoj një zë femre të më thërriste. Ishte vulhumbura, Manjola e Dafinës, se nuk dua t'ia zë as emrin në gojë. Mezi po merrte frymë, si duket kishte vrapuar.

- Dhori, Dhori!

- Po ti ku shkon në këtë mot të keq? - e pyeta unë.

- Sa mirë që të gjeta; kam dy orë që po të kërkoj. Isha në bashkinë e qytetit, që andej po vij. Të kërkon kryetari i bashkisë... më duket se një vend i mirë pune po të troket në derë. Duhet të shkosh sa më parë, që tani.

- Punë?

- Po, për ty. E pash vetë emrin tënd në listë. Ishit tetë veta, ti ishe i pesti. Ti bëj si të duash, unë po iki tani, se kam ca punë.

Dhori u kthye nga rruga dhe u nis drejt bashkisë.

Kur hyri në derën kryesore, qendroi para sportelit. Filloi të bisedojë me punonjësen e shërbimit.

- Kryetari ka dy ditë që nuk është këtu, ka shkuar me shërbim jashtë qytetit. Për listat që po më thoni, s'kam fare dijeni, megjithatë, prisni një minutë. Ngriti receptorin e telefonit, formoi një numër.

Pas pesë minutash, nga shkallët, Dhori pa të zbriste një grua e re, e bukur.

- Zotëri, më vjen keq që jeni munduar, sidomos në këtë ditë me shi - i tha e porsaardhura. -Tani nuk kemi ndonjë mundësi për t'ju punësuar. Ne e dimë, ju jeni në listën e urgjencës. Kur të na krijohet mundësia, do t'ju njoftojmë vetë.

- Je e sigurtë për këto që po më thua? e pyeti ai.

- Kjo është detyra ime zotëri, megjithatë, kur të vijë kryetari, ju mund të vini përsëri e të flisni me të.

-Të faleminderit shumë zonjë për sqarimin - i tha ai dhe u nis për në shtëpi.

Duke ecur rrugës, Dhori po mendohej të shkonte e të pyeste Manjolën mos ishte ndonjë keqkuptim. U nis drejt shtëpisë së Dafinës.

Kur po ngjiste shkallët, pa Manjolën të dilte nga guzhina ku rrinin zakonisht, dhe hyri në dhomën tjetër. Ajo i hodhi një shikim të shpejtë që u duk sikur po mbante të qeshurën.

Dafina kur e pa Dhorin, iu lut të hynte brenda për të pirë një kafe.

Dhori i ruhej edhe fjalëve të njerëzve ngaqë Dafina ishte grua e ve, pa burrë, megjithëse ajo i kishte të rralla shoqet për nga karakteri.

Që kur kishte vdekur Taqi, ishte hera e parë që Dhori hynte vetëm në atë shtëpi pa të shoqen. I tha Dafinës arsyen e vajtjes atje. Fytyra e Dafinës menjëherë ndryshoi ngjyrë, herë të trëndafiltë e herë në limonti. Shtrëngoi nofullat dhe thirri të bijën.

Manjola, sapo hyri në dhomë, kur pa Dhorin e trembur dhe të mërzitur dhe rrobat e trupit të lagura, ia dha të qeshurës me të madhe.

- Hë - i tha, - kemi ndonjë të re?

Dhori e kuptoi që ishte tallur me të. E pa me vrazhdësi, pastaj iu drejtua Dafinës: - E shikon ç'më bëri jot bijë?

Dafina u bë më tepër nervoze. Nxehtësinë e brendshme filloi ta ndjejë në të gjitha pjesët e trupit. Nuk iu durua. I qelloi të bijës me pëllëmbë në fytyrë.

Manjola atë veprim të s'ëmës në sy të Dhorit nuk e priste.

- Mama! Pse vepron kështu? Ç'farë të keqe kam bërë unë sot më tepër se të tjerët. Sot është 1 Prill, të gjithë njerëzit argëtohen sot në këtë ditë.

- Të bëfsha gropën. Burrë për të bërë shaka me ty është ky? Shakaja nuk bëhet me hallet e njerëzve... - Sa turp! - tha Violeta që po e dëgjonte të shoqin me vëmendje pa ia ndarë shikimin.

- Posi s'është turp - iu përgjigj ai.

- Jo jo! Më vjen turp nga Dafina - tha përsëri ajo.

- Neve, s'ka pse të na vijë turp; turp duhet t'i vijë asaj, për atë soj malli që ka në derë.

- Turp i ka ardhur asaj nga ty, përderisa i qelloi të bijës me pëllëmbë në sy tënd.

- E mirë, le të mbajmë turpin e çupës së Dafinës ne.

Violeta po rrinte e menduar me sytë ulur përdhe mbi qilim. Ia hodhi përsëri sytë të shoqit dhe e pyeti: - Domethënë, nuk është fejuar Valbona?

- Moj grua, dëgjon ti ç'po llomotis unë deri tani? Pse, për të martuar Valbonën shkova unë në bashki? Valbonën, si vajzë e mirë që është e ndihmoftë Zoti për ndonjë fat të mirë. Ne po të na jepet mundësia do ta ndihmojmë.

- Nuk është puna tek mundësia, por...

- Ç'farë por, se mos i kam unë mbyllur çunat në dhomë dhe, hajt, të marr një e t'ia jap Valbonës?

Violeta nuk foli, uli përsëri sytë përdhe.

Dhorit i pëlqenin shumë fasulet, sidomos në atë ditë me shi. Për t'i shijuar edhe më mirë, po i shoqëronte me ullinj e me qepë.

- Po ti, pse s'po ha? - e pyeti të shoqen, kur pa pjatën e saj që pothuajse nuk e kishte filluar fare. - Apo ke ngrënë?

- Jo jo! Nuk kam ngrënë, ty po të prisja, por...

- Mos e mba mendjen aty tani. Ja edhe mua më zbritën nervat sapo e bisedova me ty, megjithatë, e kam një lëmsh të mbledhur nga brenda.

- Nuk e di ç'paskam sot - tha ajo. Mori një copë bukë, e futi në gojë dhe filloi ta përtypë. Edhe asaj i ishte mbledhur një lëmsh nga brenda; nuk po e mbante vendi të rinte në shtëpi. E shihte të shoqin tek hante dhe i dukej se po vonohej më shumë nga ditët e tjera në të ngrënë.

Dhori mori kafshatën e fundit të bukës bashkë me dy kokrat e ullinjve dhe i futi në gojë.

- Të hedh edhe pak gjellë? - e pyeti ajo.

- Jo, jo. U kënaqa shumë. Hahen këto të uruara fasule. - U çua nga tavolina dhe eci drejt sobës.

Violeta u përpoq ta mbledhë veten; u ngrit dhe filloi të mbledhë pjatat. Tek e shihte të shoqen, Dhori ndjeu dënesë që i kishte folur aq ashpër me ato fjalë për Manjolën.

- Mund ta pijmë kafenë pak më vonë? - e pyeti Violeta.

- Pse, ç'farë do bësh ti?

- Më duhet të shkoj deri tek Rita. Nuk vonohem.

- Pse, ç'i ka ndodhur Ritës?

- Asgjë s'i ka ndodhur, por... nuk vonohem.

- Mirë, shko dhe kur të kthehesh e pijmë kafenë. Dëgjo - i tha ai sapo e shoqja preku dorezën e derës për ta hapur. - Mos i trego Ritës për ç'farë biseduam, se ju gratë i keni qejf këto gjëra.

- Pse muhabete për të bërë janë këto - tha Violeta dhe doli jashtë dhomës.

Violeta po ecte me hapa të shpejtuar në rrugicë, sa që, kush e ka parë, do ketë menduar se diçka do ti ketë ndodhur. U gjend përpara portës së shtëpisë së Ritës.

- Ç'farë po më thua moj! - i tha Rita e shqetësuar dhe me zë të trembur, duke e parë Violetën në sy. Fytyra i mori nj shprehje habie, Në grykë i ishte bërë një nyje, sikur po ia pengonte frymëmarrjen. - Nuk është e vërtetë që është fejuar Valbona? E zeza unë, shkova dhe i thash edhe Nadires, vazhdoi Rita të flasë, duke prekur faqet me duar.

- Pse edhe asaj i the ti? Po ç'të duhet ty që flet lart e poshtë?

- Ç'të duhet, thotë! Edhe Nadirja ashtu si ne u gëzua; qau edhe ajo e shkreta nga gëzimi.

Violeta po e dëgjonte dhe nuk po fliste, vetëm mblodhi pak buzët.

- Je e sigurtë që nuk është fejuar Valbona? e - pyeti përsëri Rita si për t'u bindur.

- Edhe më pyet nëse jam apo jo e sigurt? Unë për këtë erdha tani. Kishin qenë bashkë sot, Miltoja dhe im shoq. I kishte qarë edhe hallin e tij i shkreti për moshën e të bijës që po i kalon.

- Kur kishin biseduar, sot?

- Sot sot!

- Po shejtanit, Manjolës, kush i tha?

- Ty kush të tha, Manjola?

- Manjola, kush tjetër!

- Nuk di ç'të them, këto gjëra janë me zarar. E mira është të shkosh te Dafina, bisedoje edhe njëherë me Manjolën. Është mëkat edhe për Valbonën. Është çupë në moshë dhe i del nami dhe, mos harro, Manjola është pak çapkëne.

- Moj po... le të jetë sa të dojë çapkëne ajo; këto çapkënllëqe nuk i shkojnë tek mua.

- Unë për këtë erdha tani tek ty. Ika, se kam edhe Dhorin vetëm në shtëpi.

Kur Violeta u largua, Rita po rinte e menduar te pragu i portës. Gjaku i kishte hipur në kokë.

" Jo, jo! Do iki që tani" - tha me vete dhe eci drejt shtëpisë së Dafinës.

Trokiti në derë. Doli Manjola. - Hajde Rita, po mamaja nuk është këtu.

- Rita e vështroi rreptas. - Ti, me kë je aty? - e pyeti me zërin e dridhur që mezi po merrte frymë.

- Vetëm jam.

- Ku ka shkuar jot ëmë?

Manjola psherëtiu, e pa në sy, u mendua pak pastaj tha: - Ka shkuar..., por, do vonohet ca.

- E po mirë - tha Rita, - unë për ty kam ardhur, por edhe për Dafinën.

Manjola shtrembëroi buzët si për t'i thënë se s'po e kuptonte. - Mua, ja këtu më ke.

- E po thashë, t'i them edhe Dafinës, të marim edhe Violetën dhe Nadiren e të shkojmë te Vangja, ta urojmë për fejesën e çupës, Valbonës.

Manjola kur dëgjoi këto fjalë, sa nuk ia plasi të qeshurës me të madhe, megjithëse për këtë kishte bërë fjalë me të ëmën. Kafshoi buzën e poshtëme dhe i tha: - Rita, nuk e kuptoj si e more seriozisht atë që të thashë. Unë mendova se sot është 1 Prill, megjithatë, faji është imi, që merem me plakat për të bërë shaka. Njëherë në vit është kjo ditë. Edhe ti, gjinkallë je, shkove dhe e hape në të gjithë lagjen.

Ritës nuk iu durua. - Shaka për të bërë është ajo që bëre ti? Ti je vetë çupë beqare; e kupton që i del nami tjetrës? Më thua edhe gjinkallë.

Fytyra e Ritës kishte marrë një shtrembërim të theksuar. Manjola, duke e parë Ritën me atë pamje të fytyrës, sa edhe buza e poshtëme po i dridhej, iu kujtua, çfarë Rita kishte treguar njëherë për veten e saj. Kur kishte qenë e vogël ishte goditur në buzën e poshtëme dhe plaga i kishte lënë një shenjë të përjetshme. Buza e Ritës anonte pak nga ana e djathtë, sa edhe gratë e lagjes i kishin vënë nofkën, buzështrembëra. Ndërsa kur po fliste me Manjolën, buza po i dridhej më tepër. Manjola mundohej ta mbante të qeshurën, duke vënë dorën përpara gojës dhe kafshonte buzën me dhëmbë.

Rita e kuptoi që ajo nuk po shqetësohej fare për atë që kishte bërë.

- Dëgjo Manjola - i tha: Ti ndoshta kërkon të tallesh, se po e shoh, qe s'je fare e shqetësuar, por dua të them se, kjo punë ka vajtur shumë e madhe. Do të rëndojë shumë ty. Valbonës, mos i dil përpara syve, ndërsa të vëllezërit e saj, sidomos ai i vogli, ishte bërë xhind. Unë që andej po vij tani; nuk luajnë nga e tyrja ata. Donin të vinin këtu tek ty, por Miltoja nuk i la.

Manjolës, nga ato që dëgjoi, buzëqeshja iu fshi menjëherë nga fytyra, u zverdh dhe zemra filloi t'i rrahë me shpejtësi. Gjunjët po i dridheshin, i dukej se do rrëzohej përdhe. Qeshja e mëparshme që i rinte varur në cepin e buzëve i iku menjëherë. Balli i shkëlqeu nga djersët. U përtyp, megjithëse pështyma në gojë i ishte tharë: Pastaj e pyeti: - Vërtet?

- Pse, po tallem unë? - tha Rita me njëfarë krenarie.

- Kush u tha atyre?

- Unë shkova, nuk po më mbante vendi nga gëzimi. Doja t'i uroja sa më parë.

- E shikon? Kot nuk them unë që ti je gjinkallë.- foli prap Manjola e frikësuar.

- Moj po... lëre gjinkallën ti! Ka vajtur shumë e madhe kjo punë.

Tani Manjola po e shihte Ritën, sikur ajo të ishte shpëtimtarja e saj. Po mendohej, si mund të dilte nga ai qorrsokak ku vetë kishte hyrë.

- Valbona vetë, çfarë thoshte? - e pyeti pasi u mendua ca.

- Valbona? Ajo po i thoshte...

- Dëgjo Rita!- e ndërpreu Manjola. - Meqenëse ti që andej po vjen, të lutem shumë, mund të shkosh përsëri atje.

- Përse duhet të shkoj?

Manjola nuk foli. Po e shihte Ritën me sy të përgjëruar. E ndjeu veten fajtore. U pendua shumë për atë shaka të tepruar që kishte bërë. Fytyra e Ritës, që para pak çasteve e kishte bërë të qeshte, tani po i dukej e frikshme. Mendonte se vetëm nga Rita varej zgjidhja e asaj ngatërese.

- Oh, Zot! - belbëzoi pikëllueshëm. - Rita! Të lutem shumë! Ti duhet të shkosh menjëherë atje - i foli me zë të dridhur.

Rita lëvizi kokën në shenjë mohuese.

- Të lutem shumë Rita. Duhet ta bësh për mua. Mos u shpejto, vetëm më dëgjo - po i fliste me zë lutës. Shikimin e kishte plot dhimbje. Sytë menjëherë iu mbushën me lot dhe filluan t'i rridhnin në faqe. Ishte buza e Manjolës ajo, që po dridhej në ato çaste.

Rita, që po e shihte në atë gjendje, iu dhimbs shumë dhe mendoi ta ndryshojë drejtimin e lojës.

- Çfarë ke? Pse qan?

Manjola nuk iu përgjigj. Ngriti dorën e majtë dhe fshiu lotët.

- Dhe nëse shkoj tek shtëpia e Valbonës, siç po më thua ti, ç'farë duhet t'i them, se ishte një shaka e jotja për 1 Prill?

Manjola përsëri nuk foli. Në ato çaste trishtimi që po kalonte, menjëherë iu kujtua edhe Dhori.

- Manjola! kur do t'i heqësh këto prapsira ti nga mendtë e kokës? Vërtet ke qenë vajzë e praptë e vogël, por tani në këtë moshë nuk të shkojnë më prapsitë. Ti po më thua se ishte një shaka, por moshës tënde tani nuk i shkojnë këto shaka, ashtu siç nuk më shkojnë edhe mua që po të gënjej ty në këtë ditë.

Manjola, nga ato fjalë të papritura që dëgjoi, nuk po u besonte veshëve.

- Si the? Nuk janë të vërteta të gjitha këto që po më thua?

Rita buzëqeshi, duke tundur kokën.

- Rita, të lutem, më thuaj; nuk janë të vërteta këto që më the? Nuk po vjen nga shtëpia e Valbonës ti tani?

- Si s'janë të vërteta këto që po të them? Janë aq shumë të vërteta, sa ç'është e vërtetë që Valbona është fejuar, ose të them më mirë që Valbonën e fejove ti sot më 1 Prill.

Manjola u çlirua nga ai makth, buzëqeshi, fshiu lotët dhe tha: - Të martë dreqi buzën e shtrembër ty, se më ngrive gjakun.

- E po, kjo buza ime e shtrembër, e shpëtoi gjuhën tënde të shkurtër që po përpëlitej brenda gojës tënde të tharë.

Manjola iu afrua, e përqafoi dhe i tha: - Hajde, ulu tani të të bëj një kafe.

- Do ta pi - tha Rita, - por jo tani. Do vij më vonë me Violetën dhe Nadiren, kur të jetë edhe Dafina në shtëpi.